15 feb t/m 21 feb. 2018 tripje naar Cargil – Parkeren Bananasplit? Biocoop met Tais tintje

Donderdag 15 februari

Vandaag staat er een snorkeltripje van de Queen Angels op het programma, maar ik ga niet, het is geen lekker weer. Regen en ik vind het fris. We doen het even rustig aan. De vakantie week is best pittig geweest met veel activiteiten. Rustig aan doen is best lekker als je vakantie hebt.

Vrijdag 16 februari

We moeten even naar het dorp omdat we de verzekering van de auto’s moeten regelen. We zijn uitermate verbaast als we de auto niet meer op de parkeerplaats van de MCB bank bij Playa mogen parkeren. Er word ons verteld door de Security dat deze parkeerplaats (pal naast de bank) uitsluitend voor het personeel van de bank is, en dan voor de managers van de bank.. (overigens waren er nog veel lege plekken). Wij (klanten) mogen aan de overkant van de weg parkeren. We rijden om via de boulevard en als we hebben geparkeerd worden we door de Security aangesproken of we wel naar de bank gaan….  we krijgen een parkeerbonnetje mee, waarop staat wanneer en hoe laat we geparkeerd hebben en wij moeten dit bonnetje in de bank als we vertrekken laten tekenen en stempelen... Ik ben flabbergasted echt waar (geen opname van bananasplit??).  Maar inderdaad. Na ons bezoek bij de bank hebben we een bonnetje mét stempel en tijdstip van vertrek wat we af moeten geven aan de Security voordat we de parkeerplaats af mogen.

Raar hoor dit beleid.. hoezo klant is koning.. 'S middags besluiten we om een duikje te gaan doen bij Atlantis.Mooie duik, wel is het water een soort van troebel, niet zo helder.

’s avonds  gaan we naar de film Fifty shades Freed (film blijkt kijkbaar maar niet geweldig) en gaan we Tais te eten. Want dat kan in de buiten bioscoop. Best leuk eten tijdens de film, alleen jammer dat het op een gegeven moment behoorlijk begint te hozen.. we rennen met bordje naar een stukje wat overdekt is. Iedereen stond daar onder het afdak en op afstand proberen we de film nog te volgen. Als het vervolgens droog is, gaan we weer op onze stoeltjes zitten, maar het duurt nog zeker een half uur voordat de Antilianen weer gaan zitten. Zij houden absoluut niet van nattigheid.

Het weekend doen we ook rustig aan.. Langer in bed liggen, boodschapjes, en op zijn tijd een spelletje scrabble.

Maandag 19 februari

Richard heeft zijn eerste werkdag na de vakantie en de cursus is weer begonnen.

Dinsdag 20 februari

Vandaag een leuk uitstapje met de Queen Angels, naar Cargill. Dit is het bedrijf wat op dit moment het zout wint bij de zoutpannen. We krijgen een uitgebreide uitleg over het zout. Ik heb ook het één en ander op internet gevonden, misschien wel interessant om te lezen.

In de saliñas het zuiden van Bonaire. Hier werd vanaf de 17e eeuw zout gewonnen uit zoutpoelen en zoutmeertjes door de West-Indische Compagnie met de inzet van negerslaven. Vanaf de 19e eeuw werden kunstmatige zoutpannen aangelegd. Na de afschaffing van de slavernij in 1863 werd deze zoutwinning onrendabel en daarom vanaf 1870 stopgezet, waarna alleen particulieren er nog zout wonnen op kleinere schaal. In 1969 werd de zoutwinning op grote schaal voortgezet door Koninklijke Zout Organon (en opvolger AkzoNobel) onder de naam 'International Salt Company' en vanaf 1996 door het Canadese bedrijf Cargill.

Vroeger ging  de zoutwinning er anders aan toe…Op Bonaire zijn veel zwarte slaven uit Afrika tewerkgesteld in de zoutpannen (op het koraaleiland zijn achttien zoutpannen) en op de plantages. De slaven werkte er de hele week, op blote voeten in de brandende hitte. Ze waren op zondag vrij ze liepen 30 km naar Rincon waar het gezin woonde Gelukkig kwam er in 1863 kwam een einde aan, in dat jaar werd namelijk de slavernij op de Antillen afgeschaft. De West-Indische Compagnie (WIC) gebruikte Bonaire ook als een strafkolonie voor militairen die zich hadden misdragen. Deze gestraften moesten evenals de slaven dwangarbeid verrichten in de zoutpannen van het koraaleiland. Maar de eerste mensen die van de WIC in de zoutpannen van Bonaire moesten werken waren de indianen. De indianen waren de oorspronkelijke bewoners van het Caribische eiland. Een groot deel van de indianen wist uiteindelijk aan de WIC te ontsnappen door te vluchten naar Venezuela.

Nu gaat het anders.. in deze tijd wordt een gemiddelde van 400,000 ton industrieel zout per jaar gewonnen, dat geëxporteerd wordt en 1% door de lokale bakkers en vissers wordt gekocht . Unieke zoutkwaliteit met grote kristallen door unieke combinatie van factoren: vlak en diep water , wind en zon ideaal voor verdamping van het proces . In licht- tot middelzoute pannen overheersen groene algen. In middel- tot zeer zoute pannen veranderen Halobacteriën de kleur naar paars, rood en oranje. Andere bacteriën zoals Stichococcus kunnen ook de tinten veranderen. Het zout dat op het eiland wordt geproduceerd, wordt op verschillende manieren gebruikt, waaronder huiswaterontharders, kleurstoffen voor de textielindustrie en verwerking in de petroleumindustrie. Fabrikanten gebruiken het zout ook om chloor te produceren dat wordt gebruikt om drinkwater te zuiveren. Een derde van het zout wordt verscheept naar klanten in het Caribisch gebied, een derde naar Noord-Amerika en de rest naar Europa en Afrika. De fabriek verscheept ook zout naar Haïti, waar de essentiële voedingsstof wordt gemedicineerd om Haïtianen te helpen ziekten af ​​te weren.

Bonaire betekent 'laag liggen' in de taal van de Caquetio, de oorspronkelijke kolonisten van het eiland. Het zuidelijke deel van het eiland is vlak en in feite op zeeniveau. Windmolens, aangedreven door de passaatwinden uit het oosten, pompen zeewater het binnenland in.

Het zeewater stroomt eerst door het Pekelmeer, dat bijna 400 hectare beslaat. Het Pekelmeer ("zoutmeer" in het Nederlands) is aangewezen als een waterrijk gebied van "significant internationaal belang" onder de Ramsar-conventie. Vernoemd naar de stad Ramsar, Iran, waar het congres werd gehouden in 1971, produceerde Ramsar een internationaal verdrag dat meer dan 2.200 wetlands over de hele wereld beschermt. Pekelmeer is een van de vijf Ramsar-locaties die zijn geregistreerd door Caribisch Nederland. (Cargill's joint venture zoutbedrijf in Venezuela, Los Olivitos, bevat een andere Ramsar-site.)

Grenzend aan het Pekelmeer is het flamingo-reservaat. Omdat International Salt het landschap en de habitat van vogels veranderde bij het bouwen van nieuwe vijvers eind jaren zestig en vroege jaren zeventig, werkte het bedrijf samen met de Audubon Society en anderen om het flamingo-reservaat te ontwikkelen en de vogels te beschermen.

"We respecteren dat contract uit de jaren '70 nog steeds," zei De Anda van Cargill. Toegang tot het heiligdom is verboden, aangezien flamingo's gevoelig zijn voor verstoringen. De Caribische flamingo's worden grijs geboren als ze uitkomen en zijn roze vanwege een dieet dat rijk is aan schaaldieren en vliegen die gedijen in het zoute water en roodoranje pigmenten bevatten.

Als onderdeel van de huurovereenkomst met de lokale overheid houdt Cargill het gebied in de gaten en meldt het overtreders aan de autoriteiten. Cargill telt ook de vogels maandelijks, en op een dag in januari 2016 waren er 1.360 - hoewel er maar liefst 3.000 kunnen zijn. Ze worden vergezeld door sterns, zilverreigers, pelikanen en andere vogels waardoor de zoutziederij een seizoenshuis is.

"Je hoeft geen vogelliefhebber te zijn om van ze te genieten," zei DeAnda.

Vanaf het Pekelmeer gaat het zeewater in een reeks condensorvijvers, waarvan de meeste elk meer dan 100 hectare groot zijn. Deze vijvers beginnen het proces van concentratie van het zoutgehalte van het water. Vervolgens zijn de kristallisatievijvers - ongeveer 16 hectare elk. Zoals de naam al aangeeft, zijn de kristallisatievijvers waar het zout vorm krijgt, waarbij elke vijver ongeveer één keer per jaar wordt geoogst.

Schoon water en schone lucht zijn wat de Bonairianen zeggen, maken hun zout zo goed, met de zon, het dorre klimaat en de zachte passaatwinden die het proces relatief snel maken. Het duurt slechts twee tot drie maanden vanaf het moment dat het zeewater de zoutvlakte binnengaat totdat de zoutkristallen klaar zijn voor de oogst. Het was een heel leuk uitstapje.

Woensdag 21 februari

Een rustige dag, ik geef me op als vrijwilliger bij een evenement van het Rode Kruis voor zaterdag.

’s Avonds na de Papiamentse les gaan we nog even een borreltje doen bij Havanna, het is er gezellig druk, er is een Pop Quiz gaande en wij sluiten aan bij een Brabantse familie die op vakantie zijn en proberen ook wat vragen te beantwoorden. Winnen doen we niet maar het is een gezellige avond, wel erg rokerig hier.

Tot 't volgende blog.