24 nov t/m 1 dec. 2017 – heel goed nieuws uit NL - en maak van een bedreiging een kans…

Vrijdag 24 november een gewone werkdag, maar wel de laatste voor mijn 1 daagse weekend..

Zaterdag 25 november – skypen, Sinterklaas en natuurlijk een duikje

Lekker een dagje vrij, we hebben om 09.00 Bonairiaanse tijd een skype afspraak met Petra en Henk, gezellig om weer even bij te kletsen. Daarna skypen we ook nog even met Ilse en Rick en zie ik Dex (onze kat die een heel fijn huis heeft gevonden bij Ilse en Rick) ook weer eens. Hij ziet er heel relaxt uit en volgens mij heeft hij nog steeds obesitas, Rick en Ilse vinden volgens mij zijn obsessie voor eten wel grappig. Het lijkt alsof hij mijn stem herkent (of ik wil dat graag en zie het zo). Fijn om weer  Ilse e n Rick gezien en gesproken te hebben. Na het skypen gaan we boodschappen doen. En deze keer slaan we vast wat extra in, we hebben voor de volgende week onze buurtjes uitgenodigd voor een drankje om even beter kennis te maken. Verder eten we soms oven pizza en ik heb er een gezien die me heel lekker lijkt.

Bij de kassa ontdekken we dat we pizza op stand kunnen eten ha, ha. (zie foto). Het is een klein foutje wat snel wordt rechtgezet.

En.. misschien krijgen we wel blauw bloed na het drinken van deze (blauwe door de blauwe Chardonnay druiven) witte wijn, de wijn ziet er wel heel mooi uit..

Het is inmiddels al ver na het middag uur geworden en na een snelle boterham pakken we onze duikspullen in. We gaan duiken bij Diana’s Leep, de plek waar je middels een stroomduik naar Karpata gaan. We sjouwen onze spullen naar het springpunt en Rich rijdt de auto naar Karpata en wandelt terug. Mmm ik vind het best spannend, het erin jumpen en boven water golft het best behoorlijk.

Onder water stroomt het niet erg hard, maar wel de verkeerde kant uit, zodat we in plaats van niks te doen zelf moeten zwemmen. Dat lukt en het is toch een mooie duik. Ik maak voor mijn gevoel mooie foto’s van een krulslaslak.

Het eruit gaan bij Karpata kan soms ook heel lastig zijn, maar viel vandaag reuze mee.

Als wij aan het duiken zijn komt Sinterklaas ook met de boot in Kralendijk aan. Wij gaan er niet kijken maar ik hoor dat ze hier nog ouderwetse zwarte pieten hebben. En dat ze dat hier heel normaal vinden (geen discriminerende/racistische gedachten zitten er achter hier). En dát vind ik best heel bijzonder, want op Bonaire is echt wel slavernij geweest. Ik heb persoonlijk ook nooit bij Zwarte Piet dit soort ideeën gehad, in mijn optiek het is een “sprookje” voor kinderen, en een feest voor kinderen. Maar goed ieder is vrij om te denken wat hij of zij wil hierover.

Er is ’s avonds een veiling ten behoeve voor het goede doel, de zeeschildpadjes en wij gaan er ook kijken. Het zou om 18.00 uur beginnen, maar bij aankomst blijkt dat de echte veiling pas om 20.00 uur begint. De stille veiling is al wel begonnen, dat hield in dat je op sommige (gedoneerde) kunstwerken etc. op papier een bod kon doen. Deze veiling zou om 19.45 stoppen en diegene die het hoogste had geboden op een bepaald stukje zou het dan krijgen. De stille veiling werd gedurende de avond tot 3x toe verlengd, het stukje wat ik op het oog had is om die reden bij iemand anders terecht gekomen, maar goed voor het goede doel wel fijn dat ze meer hebben opgehaald.

Zondag 26 november maak van een dreiging een kans.

Vandaag weer een vroege dienst. En na zal blijken, krijg ik vandaag bagage voor mijn rugzak het is best een drukke dag waarbij er van alles gebeurd. Ik probeer (zoals) altijd zo goed mogelijk mijn werk te doen. Echter doordat ik zo lang moet staan (vaak 4 uur op bijna dezelfde plek en dan een half uurtje eetpauze en weer 4 uur staan) heb ik al een tijd lang behoorlijk last van mijn rug. Zonder pijnstillers red ik het eigenlijk niet.

Eindelijk (een nog een half uur na mijn normale 8 uur) kan ik vertrekken. Thuis eerst maar weer een pijnstiller (er zijn dagen dat ik 3x daags  400 mg iboprufen slik en dan nog ben ik niet pijnvrij).

Ik kom er later achter dat een collega helpen en langer blijven soms beter is om niet te doen. En had ik het beter aan kunnen pakken en heb ik iets fout gedaan ja, want ik ben ook maar een mens.

Ik zal verder niet in detail treden maar ik ben er achter gekomen dat er iemand (niet de collega, maar een ander) is die haar ongenoegen op een voor mij niet zo fraaie manier, ten koste van…..  gaat uiten. Ik kom daar de volgende dag achter na het openklikken van de e-mail....

Maandag 27 november – ik krijg een les, heb er veel last van maar, ik ga dealen met deze dreiging…

Vandaag  heb een ontzettend drukke dag op het werk. Ik wordt gelijk bij aanvang van mijn vroege dienst geconfronteerd met iets heel onaangenaams, ik heb daar de hele dag last van. Maar uiteindelijk besluit ik dat er niets meer aan te doen is, dat wat gebeurd is gebeurd en onomkeerbaar. Ik besluit dat ik blij ben met wie ik ben en dat als een ander blij wordt met de eenzijdige kijk op zaken, dat dan meer zegt over die ander dan over mij. Ik laat ik het los, ik ken mijzelf en ik weet dat er meer kanten aan dit verhaal zitten dan één kant. Het is een beetje cryptisch en vaag allemaal voor jullie lezers maar ik kan en mag jullie de details niet vertellen. Maar het was een hele leerzame les voor mij.

Aan het einde van deze voor mij beladen dag heb  ik zo veel last van mijn rug dat het echt niet grappig meer is.

Als ik thuis ben en weer gevloerd op de bank lig, bedenk ik dat ik zo niet verder kan, ik wil niet iedere dag pijn. Ik besluit om contact te zoeken met mijn leidinggevende (die die avond alleen aan het werk is) en vraag of ik langs kan komen omdat ik wat wil bespreken. Mijn rugklachten zijn bekend bij haar, ik had al eerder laten blijken. Ik leg uit dat ik zo niet verder kan, zelfs met 3x daags ibuprofen heb ik nog steeds pijn, en kan ik een soort van functioneren. We spreken af dat ik deze week nog gewoon 8 uur werk en dan volgende week halve dagen ga werken. Misschien laten ze me dan wel gaan, want na 10 dec. eindigt mijn proeftijd…... Ik weet dat ze druk aan het  werven zijn voor nieuw personeel omdat er een tekort is bij de receptie. Afijn dat zullen we afwachten, maar voor nu ben ik blij. Nog een paar dagen buffelen en dan hoop ik dat ik minder/geen pijn meer heb door halve dagen te werken. Ik zou het best jammer vinden als het werk stopt want (merendeel) het contact met de mensen vind ik leuk. Maar goed we zullen zien wat de toekomst brengt. Wordt vervolgd.

Dinsdag 28 november – een dag met een gouden randje.. want Peña krijgt een kans op een nieuwe plek.

Weer een dagje gewerkt, best wel druk geweest. Ik redt het vandaag met maar 1 ibuprofen, ben ik blij mee want het is rotzooi.

Als ik thuis ben zie ik dat Jaap een berichtje heeft gestuurd, of ik al weet wat ik met Peña ga doen. Ik vraag hem of hij niet bij de Bio manege kan blijven staan, dat doen ze liever niet en de kosten zijn voor ons onbetaalbaar. Dan biedt Jaap aan dat Peña wel bij hem thuis mag blijven staan en voor een heel net maandbedrag. Ik ben echt zo blij, kan het in woorden niet uitdrukken. Jaap stuurt nog een foto van zijn paard (wat nu tijdelijk op de Bio manege staat) en Peña samen. Het is een heel groot paard, Peña lijkt net een shetlander (ha ha). Maar volgens mij kunnen ze het goed samen vinden. 

Wel zal Peña nog voordat hij verhuist een behandeling krijgen om mocht hij nog de Droes bacterie in zijn longen hebben te behandelen want anders zou hij zelf weer ziek kunnen worden of ander paarden kunnen besmetten. Jeroen heeft nog steeds geen contact gehad met de DA uit Arnhem, Jeroen is nu inmiddels wel weer terug in NL, dus ik hoop er nog wel wat van te horen. (wat is de diagnose, prognose met betrekking tot het achterbeen van Peña).

DEZE DAG KAN NIET MEER STUK ZO BLIJ BEN IK.

Woensdag 29 november Poetsen - foute kapper, en wachten..

Vandaag heb ik druk gepoetst, stof afgenomen, gestofzuigd, gedweild, en alle was die er lag heb ik weggewerkt en gestreken. Om 10.00 heb ik een afspraak bij de kapper. Het is weer druk in Kralendijk, er liggen 2 boten en met moeite kan ik de auto parkeren. Ik loop naar de kapper en… om een lang verhaal kort te maken. Silvia heeft zich vergist en zich bij de verkeerde kapsalon gemeld….  Gelukkig haar klant kwam niet opdagen en had ze daardoor tijd om mijn haar te knippen en bij te kleuren. Ik bel bij haar de salon op waar ik eigenlijk had moeten verschijnen, gelukkig vindt de kapster het niet heel erg, het schijnt vaker te gebeuren… Het eind resultaat van mijn kappersbezoekje, daar ben ik blij mee. Mijn haar ziet er nu een stuk natuurlijker uit en ook gezonder doordat het weer bijna mijn eigen kleur heeft. Het is de bedoeling om helemaal van het kleuren af te komen en voor natuurlijk te gaan met een paar high lights misschien Maar wel Raar he al toevalligheden…

1.       Ik meld me bij de verkeerde kapper (ook deze had 1 collega die naar NL is, dat was ook zo bij de kapper waar ik me eigenlijk had moeten melden).

2.       De klant van de “foute” kapper had ook een afspraak voor kleuren en knippen en  die kwam niet opdagen..

3.       Wie was er na mij aan de beurt bij de kapper en kwam binnengewandeld? Juist ja Kai..

Soms wel veel toevalligheden toch? Het was goed om Kai te zien, hij wilde de auto lenen en na mijn kappersbezoekje heb ik wat boodschapjes gedaan. En op Wilhelminaplein koop ik een paar oorbelletjes van dezelfde “kunstenaar” die van het veiling item wat ik niet heb gekregen mooi zijn ze. Ben ik met de auto naar Kai’s nieuwe huisje gereden, is trouwens prima huisje heb het nu ook van binnen gezien. En met de scooter naar huis gereden.. best spannend want ik had natuurlijk geen helm bij me en zonder helm rijden is niet mijn dingetje. Verder zitten er ook geen zijspiegels meer op de motor, dat vind ik ook niet zo handig. Maar goed “Oma” is veilig zonder brokken thuis gekomen (want ik rijd niet hard en zeer voorzichtig).

Vandaag zou er iemand komen om een ruitje te vervangen in de middag om 15.00 ik heb de hele middag zitten wachten (in plaats van in het zwembad te liggen) maar de klusjesman komt niet opdagen. Grrrrrrr!

Donderdag 30 november

Snorkelen vandaag, leuk, ik rijd weer met Loes mee. We snorkelen bij Andrea 1, best leuk maar niet specaculair. Het is trouwens best een soort van verhuizing hoor, snorkelen. Er gaan veel spullen mee… Thermoskan met koffie, koekje erbij, fles water om je mond/lijf na het snorkelen te spoelen, surfshirtje, duiktonnentje, fotocamera, tas, stoeltje en last but not least, vinnen, masker en schoentjes.

Eenmaal weer thuis komt Loes erachter dat ze haar (pas nieuwe) stoeltje vergeten is… Gelukkig heeft een ander Angel die als laatste wegging het meegenomen en komt het weer goed.

Vanavond late dienst, heel veel hectiek maar samen redden we het. Moe maar voldaan (mét rugpijn) kom ik om 00.35 thuis, even een drankje en dan naar bed.

En vandaag heb ik het blog geschreven en dus  zijn jullie nu weer helemaal bij met alle perikelen.