2 t/m 8 juli 2018 Knipknip, Kai en Chris in Sydney, diploma uitreiking, ik doe iets met mijn foto's.

Dinsdag 3 juli tijd voor de kapper

Vandaag ben ik naar de kapper geweest en is mijn haar weer geknipt, het was hard nodig. Toen ik af moest rekenen schrok ik er wel een beetje van.. ik had echt niets bijzonders met mijn haar laten doen. Niet eens laten wassen.. ze zei wel dat de de haartjes even weg ging blazen en gebruikte ook een borstel daarbij (dus ik denk dat ze dat dan stylen noemt?) Ik moest $ 35,-- betalen. Volgende keer ga ik maar eens een andere kapper proberen ….. Ondanks dat ik mijn haar al tijden niet meer kleur, wordt het door de zon en de zee steeds lichter... en lichter

3 juli de boys zijn in Sydney aangekomen en we krijgen een mooie foto van het Opera House van Kai. Het is fijn dat de reis goed is verlopen ondanks dat ze op Bali wat vertraging hadden opgelopen.

Onderstaand de info die ik vond in Wikepedia over dit bijzondere gebouw voor wie het leuk vind om te lezen. Het gebouw heeft overigens een lieve duit meer gekost dan dat ze hadden geraamd….. 

Het plan om het Sydney Opera House aan de haven van Sydney te bouwen, ontstond in 1955. Er werd een internationale architectuurwedstrijd voor uitgeschreven. Jørn Utzon won de wedstrijd met dit ontwerp; hij zou het ontwerp in één keer zonder meetlat of rekenmachine vanuit de hand hebben getekend. Utzon hield veel van zeilen. Dit gebouw zou zijn liefde voor de zeilsport symboliseren omdat de daken niet alleen op schelpen lijken maar ook op de zeilen van een groot zeilschip. Het werd in 1973 geopend door koningin Elizabeth II, veertien jaar nadat met de bouw begonnen werd. Het Opera House ligt op de Bennelong Point, aan de rand van een haven waar voorheen een tramremise lag. Het gebouw bevat niet alleen een operazaal maar ook nog drie andere soorten zalen: concertzalen, restaurants en bars. Men rekent dit werk tot het expressionisme.

De bouw leverde enige problemen op maar ging uiteindelijk toch door. Utzon is echter tijdens het bouwproces afgehaakt en is nooit meer in het gebouw geweest. Oorspronkelijk had men de bouw geraamd op 3,5 miljoen Australische ponden ($ 7 miljoen) en de opleverdatum op 26 januari 1963 (Australia Day). Het project werd dus tien jaar te laat opgeleverd, terwijl de uiteindelijke kosten $102 miljoen waren, waarmee het budget meer dan veertien keer werd overschreden.

Het Sydney Opera House is tot het symbool van Sydney geworden, zoals de Eiffeltoren voor Parijs. Het gebouw was ook genomineerd voor de verkiezing van de New 7 Wonders of the World. In mei 2009 ontwierp de Britse muzikant Brian Eno een audio-visuele installatie die geprojecteerd wordt op het operagebouw. 77 Million Paintings is de naam van het steeds wisselende kleur- en vormexperiment.

Buitenkant - Detail van het dak profiel.

Het dak bestaat uit 1.056.000 tegeltjes in wit- en grijstinten, die speciaal uit Zweden geïmporteerd zijn. De tegels zijn in een bepaald patroon neergelegd. Onder de tegels zitten ribben die onderling zijn verbonden met kabels met daartussen een soort betonnen deksels. Bij de openingen van de schelpen zijn de ribben niet afgedekt met tegels of beton, maar met glas.

De daken zijn tegelijk ook de muren en staan op een platform. Er is een trap naar het platform waarop men kan lopen; tevens kan er beneden om het hele gebouw worden gelopen. Bij de ingang bevinden zich de monumentale trap en het voorplein. Hier worden openluchtfilms vertoond en gratis optredens gehouden.

De binnenkant

Het Opera House heeft meer dan duizend verschillende ruimtes. De belangrijkste zalen zijn: De Concert Hall met 2.679 plaatsen. Hier vinden culturele activiteiten plaats, zoals uitvoeringen van klassieke muziek, opera, popconcerten en modeshows. In de concerthal staat een van de grootste orgels ter wereld, The Grand Organ, met meer dan 10.000 pijpen.

Het Opera Theatre met 1.547 stoelen. Dit is het basistheater en hier worden vaak grote opera’s en balletvoorstellingen opgevoerd.

Drama Theatre met 544 zitplaatsen.

De speelzaal is voor kleine muziek- en theaterstukken en heeft 398 stoelen.

Studio met 364 plaatsen.

Expositieruimte waar men kan rondlopen; er zijn dus geen vaste zitplaatsen.

De repetitieruimte waar de spelers kunnen oefenen, is ook een opnamestudio waar een heel symfonieorkest in past.

In de theater- en operazalen zijn de muren en het plafond zwart, zodat de aandacht op het podium wordt gericht. Het Opera House heeft ook nog zes cafés en vier restaurants. Best interessant om te lezen vond ik..

4 juli  Post uit NL en een diplomering

Er zat een leuke kaart bij de post hij kwam uit Nederland, van Door en Bennie, hoe toepasselijk.. een hagedis.

Vanavond gaan we naar de diploma uitreiking van leerlingen van het VMBO, Richard is door de directeur hiervoor uitgenodigd. Als we aankomen zien we dat het al behoorlijk druk is. We worden hartelijk ontvangen, en krijgen een flesje water. Wat op valt is dat iedereen op zijn paasbest is gekleed. Vooral ook de leerlingen, meisjes in prachtige galajurken en jongens in het pak met stropdas. De zaal waar dit is georganiseerd is behoorlijk warm er is geen airco. Dan beginnen de toespraken, het merendeel gaat in het Papiaments, wat jammer is voor ons. Ik versta er in ieder geval helemaal niets van. De docenten worden in het zonnetje gezet en een aantal leerlingen doen een groepsdans op het podium. Daarna begint de eigenlijke uitreiking van de diploma’s. Wij blijven niet tot het einde want er zijn heel veel leerlingen die geslaagd zijn. Ik kan mij van mijn eigen diploma uitreiking niets meer herinneren, ik weet alleen zeker dat het niet zo'n hapening was. Volgens mij was het overdag, niks feest en mijn ouders waren er ook niet bij, die waren op vakantie in Amerika. Tegenwoordig wordt er een heel feest van gemaakt, wel leuk trouwens.

Donderdag 5 juli

Vandaag zijn we met de Queens bij Te Amo Beach wezen snorkelen. Het is een van de weinige strandjes op Bonaire. Leuk voor als je op het strand wil liggen, maar om te snorkelen nee het is niet mijn favoriete plek. Het zicht was op sommige plekken ook niet al te best, heel zanderig. De foto’s zijn dan ook niet heel bijzonder. Met het bewerken probeer ik er nog iets van te maken. Ik vind  foto's van het bewegende water best aardig..

Gezellig was het zoals altijd natuurlijk wel, dus ben ik blij dat ik ben gegaan.

Als ik op internet zit,  zie ik dat je op de site werk aan de muur ook foto’s kunt verkopen. Er zijn ook mogelijkheden dat de foto’s op canvas kunnen worden gedrukt.  Ik besluit om dit eens te gaan proberen. Als ik door de foto’s heen kijk die op die site staan zie ik dat het er verschrikkelijk veel zijn en dat er echt prachtige foto’s tussen zitten. De kans dat ik er wat ga verkopen is miniem maar goed, niet geschoten is altijd mis. De link voor deze website is https://www.werkaandemuur.nl/nl

8 juli – wereldvrouwen en een groepsduik met collega’s van Richard bij Red Slave

Vandaag om 10.00 is er de mogelijkheid om de Wereldvrouwen van Bonaire te ontmoeten. Wereldvrouwen bestaat uit  een groep vrouwen die allemaal uit Nederland vertrokken zijn (wereldwijd een club van 18.000 vrouwen). En ik had op Bonaire durf te vragen gezien dat we elkaar konden ontmoeten vandaag. Ik maak daar graag tijd voor, leuk om mijn netwerk wat uit te breiden. Ik vertrek richting Te Amo Beach.. waar ik Carine (van de Queens) ontmoet die ook voor die bijeenkomst komt, we ontdekken dat we op het verkeerde strandje staan. Maar we maken daardoor nog wel iets leuks mee, een zeeschildpad heeft hier in de nacht haar eieren gelegd. En een team van 4 mensen is bezig om het nest te markeren en op die manier te beschermen. Op het zand zijn de sporen te zien die het schildpad heeft gemaakt toen ze van en naar de zee kroop. Grappig om te zien. Ik heb gehoord dat ze ongeveer 120! eieren leggen, waarvan een aantal ook niet bevrucht zijn. Ik denk dat er van die 120 maar enkele jonge schildpadjes echt in zee belanden. Er zullen rovers genoeg zijn.. (vogels, vissen)

Nadat we het nest bekeken hebben vertrekken Carine en ik naar Donkey Beach waar de bijeenkomst wel wordt gehouden. Het is gezellig ik ontmoet veel leuke vrouwen, en ik hoor bijzondere verhalen. De opkomst is best groot.  

In de middag gaan we om 13.00 naar Wannadive om met het groepje collega’s van Richard te gaan Duiken. Haro beleefd dan voorlopig zijn laatste duik omdat hij naar NL gaat vertrekken, hij wil graag bij Red Slave duiken omdat hij het daar zo mooi vindt. Aldus geschiedde.

Er staat heel weinig wind, dat is wel een vereiste als je bij Red Slave wil gaan duiken dit omdat er zeer sterke stroming kan staan. Dat is vandaag niet het geval. Wij hadden niet zulke leuke herinneringen aan Red Slave want die keer dat wij er waren vonden we het onderwater niet heel bijzonder mooi en hebben we “zwemles” gehad. Onderwater stond er toen een sterke stroming die pas op 20 meter diepte of zo enigszins te doen was. En we hadden stroming zowel heen als terug, omdat de stroming was omgedraaid. Vandaag was er geen vuiltje aan de lucht en was het een relaxte duik. We zijn vanaf de kust gezien vanaf het dropoff point naar links gaan zwemmen. De vorige keer waren wij de andere kant uitgegaan. Deze kant was veel mooier, prachtige zachte en harde koralen. Wel vond ik het troebel, het heeft de laatste dagen best wat geregend en dat was merkbaar. Je had niet erg ver zicht de diepte in. Ik zag nog een mooie jonge Spotted Drum en wat me ook opviel was dat er hier heel veel Spotted Drumfish (gestippelde koffervis) zwom. Ook in groepjes mooi, het is één van mijn favoriete visjes. Op de terugweg zien we 2 scholen met sennet (ik dacht dat het jonge barracuda was) een slanke vis met uiterlijke kenmerken van de barracuda, ze zijn ook familie van de barracuda. Wilfried vertelde dat deze vis altijd in scholen leeft, mooi waren ze zeker.

Na het spoelen gaan we naar huis en later in de middag doen we nog een drankje bij Plaza op het strand.

In mijn volgende blog.. de eerste repetitie van het Popkoor Bonaire, en snorkelen bij De Black Durgon en meer....