1 en 2 augustus 2019,hotel met een 9,1 waardering, rommel armoede, een onvergetelijke ervaring.

Donderdag 1 augustus

Na een prima reis zijn we aangekomen in Leticia. Wat gelijk duidelijk werd, was we op een behoorlijk toeristische plaats aanbeland waren.. We mochten niet normaal doorlopen toen we de douane gepasseerd waren, we moesten gelijk op de luchthaven van Leticia een soort van toeristenbelasting betalen.  Wel raar vonden we dat, dat we een kaartje moesten kopen en dat ook gelijk werd gecontroleerd. Eenmaal buiten de kleine aankomsthal (nog kleiner dan op Bonaire) hebben we een taxi chauffeur gevraagd om ons naar ons hotel te brengen. We reden een heel  klein stukje en kwamen in een soort van achteraf woonwijk terecht…

    Wij vroegen ons direct af of we niet op het verkeerde adres waren. Het zag er niet echt gezellig en uitnodigend uit, een groot hek ervoor.  Maar het adres klopte wel. Nadat de chauffeur vertrokken was en wij hadden aangebeld kwam er een dame naar het hek.. Ja hoor we waren aan het juiste adres, en we werden verwacht. Maar wat wij te zien kregen hadden wij niet verwacht.. een soort van garage kelderbox zonder ramen met daarin een appartement met een slaapkamer. Ik kreeg bijna een claustrofobische aanval.  Dát had ik op internet niet gezien.. dit zag er echt zo anders uit. Nadat ik haar de foto’s had laten zien van de kamer zoals wij hadden gezien bij booking.com (ze hadden een 9,1 waardering gehad) bracht ze ons naar de eerste verdieping want daar waren de foto’s gemaakt. Ze moest wel even telefonisch overleggen, daarna ging ze het bed opmaken.  

Deze kamer zag er wel beter uit er zat in ieder geval een raam in. Het uitzicht was niet zo fraai maar we hadden in ieder geval wel daglicht Wat ook minder leuk was… onze kamer was direct naast een kamer gelegen die nog helemaal moest worden gemaakt/verbouwd. We logeerden bij een bouwput, anders kan ik het niet zeggen. En bij de buren werd zo te horen aan de boor en andere machines ook nog behoorlijk geklust. Wat was ik blij dat ik hier maar 1 nacht had geboekt. Toen het bed in onze kamer was opgemaakt zijn we naar binnen gegaan. Op zich zag het nog niet eens zo slecht uit. De badkamer was gemaakt voor mini mensen, de douche cabine was zo klein dat je er net in kon staan. En je moest oppassen dat je niet de deur of het zeepbakje beschadigde als je je bewoog. 

  

Nadat we alles bekeken hadden besloten we om een eindje te gaan wandelen en de omgeving wat te gaan verkennen. Het was wel een eindje wandelen naar het centrum. Wat ons vooral opviel was dat het smerig was in Leticia, overal lag vuilnis en plastic en dat het er druk was.

  

 

Heel druk, vele auto’s en motoren die lawaai en benzinedampen produceerden. Voorbij de rotonde was een stadspark en ik vermoed dat het park veel door vogels werd bezocht want de stank van vogelp… was doordringend aanwezig, en aangezien ik daar braakneigingen van kreeg gingen mijn vingers op de neus! Het merendeel van de bevolking verplaatste zich in Leticia per motor, en vaak met hele families tegelijk. Ik heb mensen gezien die er met 4 personen opzaten. Ook pasgeboren baby’s werden achterop de motor op schoot vervoerd en peuters zaten op de benzinetank, het was de normaalste zaak van de wereld. Ik vond het nogal schokkend om te zien.

 

In het centrum hebben we ergens een ijsje gekocht, de broodjes die in de vitrine lagen waar het wemelde van de vliegen hebben we maar even overgeslagen. Nadat we wat boodschapjes (chips en wat te drinken) hadden gedaan liepen we weer richting ons tijdelijke logeer adres. De eerste indruk die ik van Leticia had gekregen was niet,  oh wat een mooie plek. Omdat de portemonnee zo dik was besloot ik om het geld eens wat nader te bekijken en heb ik alles op bed uitgestald.

  

 

 

  

Rich betaalde meestal dus ik had er eigenlijk nog niet echt naar gekeken sooo wat veel verschillende biljetten. Je denkt ik ben rijk….., dat viel overigens nog behoorlijk tegen, maar het leek heel wat.  Toen we later op ons bed ook nog “beestjes” op het laken ontdekten werden we niet blij van… toch geen bedbugs?!! We inspecteerden nauwkeurig de matras… gelukkig hier hebben we geen beestjes of andere zaken gevonden die er niet thuis hoorden  Al onze spullen hadden we wijselijk al van de grond af gezet en opgestapeld. Ik ben op het internet maar op zoek gegaan naar een andere accommodatie… lastig hoor… foto’s kunnen zo bedrieglijk zijn en goede waarderingen/cijfers ook zo hebben we tijdens deze reis toch wel een paar keer ondervonden. Uiteindelijk hebben we samen wat gevonden en gereserveerd… morgen nieuwe kansen...

Vrijdag 2 augustus…

We hebben nog best redelijk geslapen, wel waren we vroeg wakker gelukkig dat we niet zulke uitslapers zijn. De bouwvakkers waren er ook vroeg bij trouwens, die kwamen om de haverklap voorbij ons raam gelopen om in de kamer naast ons allerlei materiaal en gereedschap op te halen. We hadden er verder geen last van maar we hadden niet echt privacy… nee. Nadat we af hebben gerekend besloten we om te voet naar “ons” nieuwe hotel te wandelen. Onderweg zagen we een aantal Condors zitten op vuilcontainers (de Condor is een vogelsoort die van de gier afstamt). Het was zelfs in de ochtend al best heel warm. Als we met behulp van Mapsme in de buurt van het hotel komen is Richard van mening dat dit weer een hotel van niks is. Ook omdat het midden in het centrum ligt en het er van buiten niet heel sjiek uitziet. Bij binnenkomst viel het reuze mee, omdat we zo vroeg zijn konden we nog niet inchecken. Maar de eerste indruk is prima, het personeel is uiterst vriendelijk. We mogen onze spullen in het kantoor van de Manager neerzetten.

 

   

Daarna gaan we weer aan de wandel, we gaan richting de Amazone, weer valt het me op hoe druk het hier is. Hoezo toeristisch? Bij de rivier aangekomen zien we vele kleine en grotere bootjes liggen. Verder ook hier, heel veel afval, plastic zooi wat gewoon op de oevers en overal te vinden is, jammer hoor. Als we verder wandelen komen we op een houten pier terecht die ons langs huizen van de plaatselijke bevolking voert. De armoede straalt er van af, gammele krotten die hoog op palen gebouwd zijn. De Amazone zal wel geregeld buiten de oevers treden zo denken wij. Sommige huizen zijn wat opgesierd met graffiti en planten. We zien hoe de afvoer hier werkt het doucheputje… het gaat zo de grond/rivier in. Ik vraag me af wat er met het geld van de “toeristen belasting” gebeurd.

      

Ons oog viel op een gids die mensen een boot in hielp en we besloten om te informeren wat voor tours ze hebben. Hij sprak geen Engels maar hij maakte ons duidelijk dat er iemand op zijn kantoor was die wel Engels sprak. Heel toevallig zat het kantoor recht tegenover ons nieuwe hotel. We kregen te horen dat ze diverse dingen aanboden waaronder ook een klimtocht naar een hoge boom in de jungle. En ondanks mijn hoogtevrees dat leek ons wel wat, je moet alles in het leven een keer proberen toch? En grenzen (aan je eigen kunnen en angsten) zijn er vind ik om soms ook op te zoeken. We hebben er even over nagedacht en toen hebben we besloten om het in de middag te gaan doen, we moesten ons daarvoor nog wel even omkleden want een lange broek en dichte schoenen waren wel nodig zo werd ons verteld. Dit tourtje was een ervaring die ik nooit meer ga vergeten zo dacht ik en toen wist ik ook nog niet dat ik er nog dagen lang plezier van zou hebben…..Ik heb er echt wel even over nagedacht of ik het wel zou gaan doen omdat ik echt wel hoogtevrees of zoals Rich het noemt dieptevrees heb. Maar ik dacht,  ik ben hier nu en ik kom hier nooit meer terug en ik kan het nu nog (lichamelijk) dus moet ik de kans pakken. Omdat een goed begin het halve werk is hebben we eerst een heerlijk vers broodje gekocht bij een plaatselijke bakker, ze kwamen zo uit de oven en waren nog warm jammie. Daarna zijn we terug naar het hotel gelopen hotel en hebben we ons in het kantoortje van de manager omgekleed.

    

We zijn per Tuk Tuk vertrokken richting Tanimboca. Zodra we Leticia uit waren gereden veranderde de omgeving compleet. Geen druk verkeer meer en ook heel veel minder afval. We zagen ook hier eenvoudig gebouwde huizen waar de lokale bevolking in woont.

   

Bij de locatie aangekomen was er een klein probleempje, ik had mijn paspoortnummer niet bij de hand en dat was echt noodzakelijk verzekering technisch zo werd ons verteld. Via ons “oude” hotel hebben ze het toch kunnen achterhalen en konden we na een klein halfuurtje mee het bos in. Ik had terwijl we aan het wachten om me heen gekeken en genoten van het groene en de rust.

  

 

 

Toen we naar de klimlocatie liepen kwamen we nog wat houtsnijwerken tegen. We hadden van te voren ook nog een waarschuwing gekregen, houd je niet vast aan de bomen... nee idd niet zo handig om je hier aan vast te houden..

    

Bij de klimlocatie aangekomen heeft één van de gidsen in het bos een prachtig kikkertje gevonden wat hij ons liet zien op een palmblad. Wat een mooie kleuren had hij.

  

Omdat er maar 2 personen tegelijk naar boven konden aan de touwen hadden wij ruim de tijd om te kijken hoe één en ander in zijn werk ging. Je moest met je voeten in 2 lussen dan jezelf met je benen omhoog duwen met je hand een greep omhoog doen en tegelijk een andere greep omhoog duwen en pas dan ging je een klein stukje naar boven. Het ging tergend langzaam en wat mij opviel was dat het heel zwaar was en heeeeeeeeeeeeeel hoog. Deze combinatie was voor mij brrrrrrrr. Maar goed wie A zegt …..

   

Toen we aan de beurt waren kregen we een klimtuig wat vakkundig werd bevestigd door de gidsen ook kregen een helm op. Toen naar de touwen we werden gezekerd en kregen een uitleg in het Spaans (wat niet echt hielp) en toen gingen we van start pffffffffft het viel me echt niet mee en ik heb een paar keer gedacht…

    

Wat doe ik hier en ik ga het echt niet halen. Rich heeft onderweg ook nog een paar keer gezegd dat we nog naar beneden konden en dat we ermee konden stoppen. Maar opgeven was voor mij geen optie! Toen het uiteindelijk toch gelukt was en we boven waren was ik toch best trots op mezelf.

 

Lichamelijk vond ik het zwaar (ik was helemaal kapot) en qua hoogte… echt hoog, ik heb terwijl ik bezig was met het omhoog gaan maar niet naar de bodem gekeken maar ver van me af en dat ging wel. Het uitzicht was prachtig hoog konden we over het woud kijken. Maar ja, wat omhoog gaat moet ook weer omlaag… en dat omlaag ging het eerste stukje via een soort tokkelbaan. Ik heb mijn ogen dicht gedaan en ik was blij toen heelhuids bij de volgende boom was aanbeland.

Toen verder via een soort van hele smalle brug … help! 😲Het laatste stukje was “eenvoudig” gewoon abseilen ik was blij dat ik weer vaste bodem onder de voeten had. Het was een leuke en heel bijzondere maar voor mij een vermoeiende hele spannende ervaring. Ik had het niet willen missen, maar ga ik het nog een keer doen? Nee toch maar niet! Toen we met de Tuk Tuk onderweg waren naar Leticia zagen we dat er een slang overstak, de Tuk Tuk werd gestopt en we konden er nog net een foto van maken voordat hij in het groen verdween, hij was mooi.

 

In mijn volgende blog… is dit hotel beter naar ons zin? Ik heb nog wat napret van het vorige tourtje en we gaan aan de wandel. We hebben iets om over na te denken en we maken een keuze….