19 juli t/m 21 juli 2019 Salento - natuur, koffie, paardjes en palmen...

19 juli 2019 - Salento, Colombia

Donderdag 19 juli

Vandaag staat de reis naar Salento op het programma. We vliegen pas ergens in de middag, maar veel zin om in het centrum van Bogota te blijven hebben we niet. We checken vroeg uit, tijdens het uitchecken blijkt dat het hotel ons $ 300,-- voor de gestolen fietsjes laat betalen. Daarna vertrekken we met de taxi naar het vliegveld. We vliegen weer met Avianca, de tickets hebben we door het hotel laten boeken. We hebben wat problemen met de Visa kaart… we konden er alles mee betalen maar op de een of ander manier konden we er geen vliegtickets mee boeken en betalen, heel lastig. Zoals gezegd zijn we op tijd op het vliegveld. De vlucht vertrekt ietsjes later maar haalt de tijd onderweg weer in. Na een kort vluchtje van een uurtje landen we in Armenia. Nadat we onze spullen hebben gaan we richting de uitgang. Het is een kleine luchthaven en we zijn ook niet in Salento. We zijn in Armenia in Salento is geen vliegveld. We zullen dus nog per bus naar Salento moeten zien te komen. Een vriendelijke agent helpt ons een beetje op weg en wijst ons op de bushalte. Daar ontmoeten we 2 dames die ons verder helpen, eerst moeten we met de bus die bij het vliegveld stopt naar het station van Armenia en daar zullen we over stappen op de bus naar Salento. Zo gezegd zo gedaan, na korte tijd kwam de bus, geen luxe bus trouwens. Niet erg groot en best vol met lokale mensen. Na een ritje van een kwartier ofzo kwamen we bij het station van Armenia aan het was inmiddels al aardig aan het schemeren. Na wat moeizame gesprekjes met wat mensen werd ons de richting van de bus naar Salento gewezen. Hij zat bijna vol, er waren achterin nog 2 plaatsen naast elkaar vrij. Daar zijn wij gaan zitten airco zat er in de bus niet en het was best warm, hij vertrok ook nog niet direct. Na een tijdje nam de buschauffeur plaats en begon de rit naar Salento en niet via de snelweg. We reden over B wegen die slingerend omhoog en omlaag gingen. Ik was er inmiddels ook achter waarom niemand op de stoelen zaten waar wij zaten.. De bus was zo uitgeleefd en oud dat de stoelleuning van de stoel voor mij niet goed meer werkte. Ik heb de hele weg bijna met het hoofd van het meisje wat voor mij zat op schoot gezeten zover was de leuning uitgezakt. Tijdens de rit van drie kwartier werd er her en der gestopt zodat er mensen in en uit konden stappen. Ik hoorde achter mij vreemde geluiden en vroeg me werkelijk af of er dingen aan het afbreken waren van de bus. Het was een bijzonder busritje. We waren benieuwd naar hoe Salento eruit zou zien. Toen stopte de bus uiteindelijk stopte moest iedereen eruit omdat het, het eindpunt was. We hebben Mapsme maar aangezet om te zien waar we heen moesten lopen om bij ons hostel te komen, dat bleek ongeveer 500 meter te zijn. Zo in het donker zag Salento eruit als een niet al te groot dorp. Ik was blij met onze rugzakjes want de weg ging steil omhoog en omlaag en het leek me als we koffers hadden gehad niet fijn lopen.

Ons eerste Hostel in Salento, prima, schoon en was  leuk personeel.

Ons bedje in het eerste hostel in Salento.

Bij het Hostel aangekomen werden we vriendelijk onthaald, onze kamer was op de 1e verdieping. We kregen gelijk een plattegrond van Salanto en uitleg over waar wat te zien en te beleven was. Ook een kaart van de valle de Cocora kregen we, leuk.

De Plattegrond van Salento die van de medewerker van ons hostel kregen.

De plattegrond van Valle de Cocora, met routebeschrijving handig.

Onze kamer was overigens simpel en basic maar prima voor ons. Nadat we onze spullen op de kamer hadden gezet zijn we richting het dorpsplein gelopen waar het gezellig druk was. We hebben een drankje genomen bij één van de cafés die aan het plein gelegen was. Wat later op de avond kwamen er een groep Colombianen te paard het plein op en ze gaven een hele show weg met de Paso Fino. Een hele speciale gang die vaak aangeboren is bij deze paardjes. Het ziet er spectaculair uit. Onderstaand wat informatie die ik op het internet heb gevonden over de Paso Fino.

De naam Paso Fino betekent 'fine stap'. De Paso Fino is een mix van de Barb , Spaanse Jennet en Andalusische paard en ze werden gefokt door de Spaanse landeigenaren in Puerto Rico en Colombia om te worden gebruikt in de plantages omwille van hun uithoudingsvermogen en comfortabele zit. De snelheid van deze inheemse paarden is bewonderenswaardig, "ze hebben geen draf of galop, maar een soort van tempo (Andadura). Een manier van lopen zo snel dat het oog de beweging van de benen haast niet kan volgen. 

Mooi om naar te kijken was het, en het was ook heel luidruchtig het geluid van de hoefijzers op het wegdek, de paardjes zagen er temperamentvol uit. De foto's die ik met de telefoon heb gemaakt zijn niet helemaal super maar ze geven een indruk..

Paardjes op het plein in Salento.

Er zit pit in deze paardjes...

Het kerkje wat in het midden van Salento staat.

Er rijdt van alles voor onze neus langs, ook een VW busje die zie je niet meer zoveel..

We hebben allerlei auto's gezien maar dit VW busje was best grappig.

Na de drankjes vonden we het tijd om richting hostel terug te lopen, morgen is er  weer een nieuwe dag en gaan we Salento ontdekken.

Vrijdag 19 juli,

We zijn door het dorp gaan wandelen opzoek naar Brunch Salento dit restaurant staat goed bekend met betrekking tot het ontbijt. We hebben het gevonden en we hebben beide een pannenkoek besteld en wat voor pannenkoek hij was super groot… pft ik kreeg hem echt niet helemaal op. Hij vulde goed zeg maar, de kop chocolademelk was ook lekker.

De trap naar het restaurant waar we de reuzen pannenkoeken hebben gegeten.

Het ontbijt van Richard, ook een reuzenpannekoek.

Heerlijk een kop met cacao bij mijn riante ontbijt... een reuzen pannenkoek.

Na dit reuzen ontbijt gingen we lopend richting de uitkijkpunten waarvan Salento er 2 heeft. Onderweg genoten we van de kleurrijke huizen, die Salento heeft. Iedere ochtend lopen er paarden door Salento heen, en auto's zien we ook in vele verschijningsvormen, een pick-up met een opbouw die lijkt op een paardentrailer.  

De straten in Salento golven, berg op berg af we gaan naar de uitkijkpunten onderweg.Een straat in Salento.

Iedere ochtend gaan er kuddes met paarden door de straten van Salento.

Een pickup met een opbouw, in model paardentrailer...

Maar in deze pickup zitten zeker geen paarden 😉.

In de verte zijn de trappen die we opgaan om bij het 2e uitkijkpunt te komen.Jeeps rijden er genoeg, het is echt toeristisch in Salento.

Het eerste uitkijkpunt wat wij tegenkwamen was eigenlijk uitkijkpunt no 2 hadden we zo gevonden, er waren veel traptreden, verdeeld over 4 verschillende trappen… (zo’n 45 treden per trap) . Best zwaar voor ons, na ons overvloedige ontbijt.

In de verte zijn de trappen die we opgaan om bij het 2e uitkijkpunt te komen.

Graffiti ik hou ervan, mooi vrolijke kleuren ook.

We gaan even naar de uitkijkpunten van Salento opzoek.

Blauwe regen ik hou er van.Een van de vier trappen die we moesten beklimmen om bij het uitkijkpunt te komen.

Onderweg naar boven hebben we genoten van het uitzicht naar beneden. En toen we helemaal bovenaan waren gekomen konden we best ver van ons afkijken. Mooi uitzicht, groen en bergen. Ik zag dat er een soort van pad het liep de natuur in. Dat zijn we gaan volgen wat een groot verschil met Bogota deze omgeving.

Een soort van lelie?

Dennenappels?

Bergen en groen, do I need to say more?

Wat is de natuur toch mooi.

varens, zo mooi groen.

Oranje bloemen.

En als je omhoog kijkt zie je dit, daar word ik even stil van.

Ik ben blij met deze foto.

En bromelia's groeien op bomen hier.

In het hart van een plant zie ik deze bloemetjes mooi!

Ik kijk mijn ogen uit, zoveel vormen en overmacht van groene bladeren hier.

Hier geen drukte, stinkende auto’s en frisse temperatuur (van 15 tot 20 graden) … hier rust, de zon (warmte) en we kwamen geen mens tegen heerlijk. De vlinders die om ons heen vlogen, de vogels die we hoorden in de verte stromend water. Al het groen, overweldigend groen en de bladeren van palmen en varens zo groot.

En waar zijn we? Juist ja in Salento!

In de lucht een Condor (een soort gier) ze zijn reusachtig.

Uitzicht in Salento, geen auto's maar bergen en groen veel groen.

Bamboe, en het is groot reusachtige stammen gaan omhoog. reusachtige bamboe rijst op.

Dode bladeren, en wat zijn ze groot. En hoe groot zijn de bladeren? Nou zo groot.

Er is een nieuw blad onderweg, mooi zo opgevouwen klaar om te ontspruiten.

Nog meer groen..

En als we zelf aan de wandel gaan.. komen we niemand tegen heel fijn.

Ja hoor hier groeien hortensia's in het wild.

Een Hibiscus in volle bloei.

Een doorkijkje, mooi he?

Nog meer Hibiscus.

En de rust ………… mooi hoor. Toen we terug liepen hebben we een andere afslag genomen en toen kwamen we bij uitkijkpunt nummer 1. Vanaf deze plek kon je Valle de Cocora (vallei van de palmen) goed zien. Bij dit uitkijkpunt was het trouwens wel meer toeristisch er stonden verkopers met kraampjes die souvenirs verkochten. Ik had op internet gelezen dat Salento wel een beetje toeristisch zou zijn maar niet heel erg… Onderweg zagen we een Spaanse school, het had beter geweest als wij eerst een paar Spaanse lesjes hadden gevolgd vóór onze vakantie..😁.

Dát hadden we beter eerst kunnen doen voor de vakantie naar Colombia... tip!

Even een selfie bij uitkijkpunt nummer 1 in Salento.

Een winkel voor de toeristen het bestond uit vele lagen en verschillende winkeltjes.

Wij vonden het persoonlijk behoorlijk toeristisch, overal souvenir winkels en het hele plein stond overdag vol met Jeeps die de toeristen naar Valle de Cocora of andere toeristische attracties vervoerden. Na onze wandeling hadden we bedacht om die dag een koffieplantage te gaan bezoeken. In dit deel van Colombia wordt veel koffie verbouwd.

Kaartjes voor de koffieplantage die we bezocht hebben."Onze"Jeep, ze werden wel goed volgepropt..

Nadat we kaartjes hadden gekocht voor zowel Jeep als plantage zijn we ingestapt. De Jeeps zijn volgens ons een grote bron van inkomsten voor de bevolking van Salento. Ze werden prop vol gestopt, zelfs op de achter treeplank stonden mensen (wij niet trouwens, ik leef liever langer dan vandaag). Na best wel een ritje kwamen we bij de koffieplantage uit. We hebben een mooie rondleiding gehad en we hadden een gids die best behoorlijk Engels sprak. We hebben veel opgestoken. Op de plantage staan overigens niet alleen koffie planten ook bananen en platanen en andere planten, ze zorgen voor noodzakelijke schaduw voor de koffie planten.

Nog meer koffie bonen, ook deze worden handmatig geplukt, er zit nu 1 rijpe boon aan.

Koffie en avocado wordt hier geteeld.

Een jonge stek van een koffieplant.

Een stek van de koffieplant, klaar om verpoot te worden.

Richard poot een stek van een koffieplant. Richard zet een jonge koffie plant uit.

Zomaar, wat siergras omdat ik het mooi vond.

Ik weet niet meer wat dit is... vergeten.

Platanen (bakbananen) staan er om de koffieplanten schaduw te geven.

Siergras, ook mooi.

Mandarijnen aan de boom, groen zijn ze nog wel.

Op de koffieplantage staan niet alleen koffieplanten..

Koffiebonen aan de plant.

Ook deze in Nederland in de vensterbank, hier in de tuin buiten.

Volgens mij zijn het avocado's.

Een van de machines die wordt gebruikt om de bonen van hun schil te ontdoen.

Een machine die de schillen van de koffie bonen verwijderd.

Ongebrande koffiebonen die liggen te drogen op het dak.

Op de uitzoektafel ligt de oogst die handmatig door de eigenaar boon voor boon wordt uitgezocht.

De eigenaar van de koffieplantage.

Koffie bonen!

Ik wist niet dat elke koffieboon met de hand geplukt wordt. Dat er aan een plant veel bonen zitten maar dat ze allemaal op een ander moment rijp worden. Het is een heel intensief en tijdrovend om te oogsten. Als de rijpe bonen zijn geoogst wordt de schil eraf gehaald en daarna worden ze op een tafel per boon door de eigenaar van deze plantage uitgezocht in verschillende categorieën. De slechtste bonen blijven in Colombia en de betere kwaliteit gaat naar het buitenland. Op een dak werden de koffie bonen een aantal weken gedroogd waarna ze gebrand worden. Aan het einde van de tour mocht iedereen een kopje koffie proeven. Dit werd op een ouderwetse manier gedaan.. er werd precies afgewogen hoeveel koffie er nodig was voor het aantal personen.

Koffie bonen, in verschillende kwaliteiten.

Op de ouderwetse manier gezet...

We krijgen vers gezette koffie.

Vervolgens werd de filter nat gemaakt, toen deed ze de koffie erop en toen het langzaam opgieten van kokend water. Ik heb één klein slokje genomen maar niet alles opgedronken( ik had wat last van mijn buik en het leek me verstandiger om ff geen koffie te drinken) ik vond hem nogal sterk smaken deze koffie.

Mooi getekend blad.

Dit lijkt wel op kerstroos.

Bloemen en ik maak foto's (altijd 😁).

En dan deze mooie vlinder die prachtig kleurde bij de kozijnen ton sur ton.

Daarna zijn we met de Jeep weer terug gegaan naar Salento. Eigenlijk willen we zondag doorreizen naar Medellin en we proberen hiervoor bus tickets te boeken, helaas het busstation zit dicht. Ook moeten we op zoek naar een ander hostel, we hadden in het hostel waar we nu zijn 2 nachten geboekt. Een nacht verlengen was niet mogelijk omdat ze vol zaten. Om die reden moeten we voor 1 nachtje iets anders zien te vinden. Dat lukt, en het is mooi op route naar het busstation (dichterbij) dus dat was mooi meegenomen. We zijn ook nog op zoek gegaan naar een klein rugzakje omdat we morgen willen gaan hiken, we hebben er uiteindelijk een gevonden met een leuk traditioneel patroon. Hij bleek ook heel praktisch trouwens.  Toen zijn we op zoek gegaan naar Barnabe restaurant waar je volgens de recensies lekker biefstuk  zou kunnen eten. En dat klopte de biefstuk smaakte heerlijk bij Barnabe.

zaterdag 20 juli

Eerst  zijn we naar het busstation gelopen in de hoop om buskaarten te kopen voor morgen naar Medellín. Helaas, de rechtstreekse bus zit vol krijgen we te horen. We laten onze namen opschrijven (soms zeggen mensen af) en morgenochtend zullen we ons opnieuw melden omstreeks 09:00 bij het busstation melden in de hoop dat er toch 2 plekjes zijn in de bus … we zullen zien. Als dit niet lukt dan moeten we met de bus naar het station van Armenia en dan daar een bus zien te krijgen die ons naar Medellín brengt. Na het busstation zijn we terug gelopen naar ons oude hostel, en nadat we zijn uitgechecked hebben we onze spullen vast naar het nieuwe hostel gebracht ( berg op en berg af).

We moeten verhuizen naar een ander hostel dus hup de rugzakken gepakt en een klein stukje gelopen.

Ook in Salento Graffiti, mooi hoor.

Ik mag onze nieuwe aanwinst dragen, een kameel met 2 bulten 😁. Als je er één aan de voorkant draagt, en één op je rug loop je mooi in evenwicht.

Vandaag gaan we Valle de Cocora bekijken. Ik had van te voren gezien dat de wandeling ongeveer 5 a  6 uur zou zijn. Je kon ook een deel per paard doen als je dat wilde. Ik had me al helemaal op wandelen ingesteld omdat ik weet dat Richard niet zo van paardrijden gecharmeerd is. Maar toen ik het vertelde wat de opties waren zei Rich dat hij het eerste stuk wel per paard wilde doen, superleuk! Het is zo lang geleden dat ik op een paard heb gezeten ik verheugde me er echt op. Eerst op het plein tickets voor de Jeeptocht gekocht en natuurlijk zat de jeep weer helemaal vol, ze vertrekken echt niet eerder dan dat hij propvol zit.

Het dorpsplein met zijn vele Jeeps.

De jongelui (mannen) die achterop de treeplank stonden hadden hun workout al gehad voordat we bij de ingang van de vallei waren, het wegdek was niet overal even glad. Bij de vallei aangekomen moesten er toegangskaarten gekocht worden en omdat wij het eerste deel per paard wilden afleggen moesten we ook daar kaartjes voor kopen. Met enige handen en voetenwerk is dit gelukt. Ik had een lange broek aangedaan ivm het zadel, Rich had dat niet maar het probleem werd opgelost hij kreeg een joggingbroek te leen. De paardjes (ze waren niet erg groot) stonden al klaar.

Onze gids, Oscar heeft het hele stuk gelopen 😅 en dat was best heel vermoeiend.

Nu nog op de weg, maar het zou snel anders worden, op de achtergrond al wat palmen.

Zo leuk, het is te lang geleden dat ik op een paardje gezeten heb.

Onze gids Oscar was vriendelijk en legde het hele stuk te voet af (petje af voor Oscar). Trouwens ook petje af voor de paardjes… want het terrein was behoorlijk ruig.

Mijn paardje met de leuke naam Cappuccino was heel braaf.

We gaan naar Valle de Cocoro en het eerst stuk gaat per paard.

Glibberige paden die gemaakt waren door ronde boomstammen aan elkaar te leggen. Keien, rotsen boomwortels, water, we kwamen het allemaal tegen en de paardjes (die soms wat aanmoedigingen van Oscar fluitsignalen en dingen die hij tegen ze zei kregen) liepen overal overheen.

Het paadje werd erg smal en ook heel oneffen.

Ik had echt respect voor de paardjes dat ze hier op konden lopen.

Onderweg komen we nog een koe tegen op ons pad.

Ik reed achter Richard en mijn paardje heette Cappuccino ze was heel braaf. Ik had al heel gauw in de gaten dat het paardje van Richard niet van water hield, de hele lichaamstaal sprak het uit. Ik heb Richard wel even gewaarschuwd (omdat ik weet wat ze dan doen) dat zijn paardje geen waterliefhebber was en dat hij nog wel een keer zou proberen te springen.

Stenen en water en ze stapten gewoon door.

Het was een mooie rit, ik heb ervan genoten.

En Rich ook, ondanks dat hij het eigenlijk niks vind het gehobbel zoals hij het noemt.

Ik had het net gezegd of het paardje nam een sprong met vier benen te gelijk om over een stroompje water heen te komen. En Richard bleef er keurig opzitten! De rit was leuk, ik heb ervan genoten, af en toe even niet teveel opzij  gekeken (want in de diepte waren er soms afgronden) en ik had alle vertrouwen in mijn paardje. Zij kon het, de teugels heb ik bijna niet in de handen gehad ik haar zelf de weg laten zoeken.

Hindernissen werden genomen.

Smalle paden in een prachtige omgeving.

Ook Cappuccino deed het prima!

Richard vindt paardrijden leuk!

Heerlijk, genieten van de mooie omgeving.

En het water spatte op.

Stenen, boomstammen water, ze liepen gewoon door.

Ik liet de teugels maar hangen, zij wist zelf wel haar weg te vinden.

Na een prachtige rit kwamen we bij het eindpunt. Ik vroeg aan Oscar of ik de paardjes nog wat mocht geven, dat mocht. Ze wilden overigens niks, maar het paardje van Richard was niet al te vriendelijk, de oortjes gingen in de nek en ik zag ook de tandjes, de achterkant werd naar me toe gedraaid en dan weet ik genoeg.  Ik ben er maar uit de buurt gebleven..veiligheid voor alles.

Zo we zijn op de bestemming, dankjewel meisje dat je me gebracht hebt.

Het paardje van Richard was niet zo goed gehumeurd.. ik bleef bij zijn hoofd uit de buurt.

Vanaf het punt waar we afgestegen waren moesten we zelf lopen. Omhoog naar de kolibriefarm, ruim een half uur omhoog. Daar aangekomen moesten er weer kaartjes gekocht worden pfft. Nou voor diegenen die naar Salento gaan.. Ik zou de aanraden om de kolibrie farm over te slaan.. Er hingen wat suikervoederautomaten en ja er waren kolibries maar verder mmm het stelde niks voor. Ik heb wel geprobeerd foto’s te maken van deze razendsnelle vliegers… Maar eigenlijk zijn alleen de foto’s scherp geworden van als ze stil zaten en merendeel op die foeilelijke voederautomaten jammer.

De kolibries waren wel mooi dat wel, wat zijn ze toch snel.

Nog een bloem die in het wild groeit.

Kolibries bij de kolibriefarm er waren er genoeg.

Zo even  een wat creabea kolibrie. ik vind die voeder dingen echt heel lelijk... ff beetje gecamoufleerd.

Er hingen van die voederautomaten, dat paste ze wel.

Bij de kolibriefarm... mwah het stelde niet veel voor.

Zo even pauze..

Hierna zijn we weer naar beneden gelopen, onderweg zagen we een echt prachtig gekleurde vogel en hij bleef mooi zitten. We  hebben er veel foto's van gemaakt. Ik heb geen idee wat voor vogel het is maar hij is mooi. De wandeling was ook heel mooi, zoveel bladvormen,  jonge varen bladeren die heel kunstig opgerold zitten wachten op het moment waarop ze naar buiten zullen komen en hun pracht te zien is.

Ik vond deze vogel prachtig, wat een kleuren.

En dan maak ik meer dan 1 foto...

Mooi he?

Een varenblad in de maak.

Als we weer terug zijn bij het punt waar we van de paardjes zijn afgestapt slaan we af, we hebben nog een” wandelingetje” voor de boeg willen we bij Valle de Cocora aankomen. Deze “weg” is soms niet altijd even makkelijk te belopen.

En nu gaan we zelf lopen.. ook deze "paadjes" waren niet altijd gemakkelijk.

Water wat naar beneden stroomde mooi om te zien.

Avontuurlijk wandelen.

Bladeren met prachtige nerven.

Orchideeën en bromelia's op de bomen.

Tja.. mooi he?

De wandeling naar boven was heel vermoeiend, maar wel prachtig.

Boomwortels en stenen en het gaat echt behoorlijk omhoog, heel vermoeiend maar wel ontzettend mooi. Ik zie op een gegeven moment een soort van hommel zitten als ik achterom kijk, ik wil erheen lopen maar omdat ik best moe ben struikel ik.

Wat een prachtige hommel?

Toen ik erheen wilde lopen verstapte ik me ik zou bijna de berg aftuimelen.

Op het onderbeen van Richard wandelde deze harige rups. Richard heeft een soort rups op zijn kuit zitten, we verwijderen hem met een takje.

Onderweg diverse van deze dingen gezien met info over allerlei dieren.

Ik kan nog net voorkomen dat ik zo voorwaarts van de berg tuimel pfft. We genieten van de omgeving maar we passen met regelmaat rustpauzes in, het is echt loodzwaar deze klim naar boven. Na ongeveer 2,5 uur zijn we boven en we genieten van het weidse uitzicht. We ontmoeten daar ook een Nederlands stel Ronald en Monique die met de jongste zoon op vakantie zijn in Colombia. We lopen gezamenlijk richting de palmen vallei gezellig even Nederlands kletsen. Zij vonden de wandeling naar de top ook vermoeiend... dus het lag niet aan ons.

Onderweg een Nederlandse familie tegen die met hun jongste zoon op vakantie waren, gezellig.

Deze heb ik volgens mij in Nederland ook in de tuin gehad.

Na een vermoeiende klim naar boven word je beloond met dit uitzicht.Een mooie groene omgeving.

Overigens wij vonden dat er in Salento echt heel veel Nederlanders onder de toeristen zijn. Na nog een wandelingetje (wij zijn inmiddels echt wel moe) komen we bij de vallei aan en zien we de hoogste palmen ter wereld (ze kunnen 65 meter hoog worden). Het is een mooi gezicht en ook indrukwekkend maar wij vonden de wandeling ernaar toe eigenlijk mooier en dan bedoel ik dat stuk dat we omhoog moesten klimmen. We maken wat prentjes van de palmen, we gaan er zelf ook nog mee op de foto met dank aan de zoon van Monique en Ronald want hij maakte de foto’s van ons.

Salento, ik vond het een bezoek waard.

We zijn er Valle de Cocora.

En zijn de palmen hoog... ja ze zijn reusachtig hoog.

Roze bloemetjes.

Hoge palmen in Valle de Cocora.

Ik blijf maar plaatjes schieten van bloemen, klein en groot.

Nog meer bloeiend onkruid.

Palmen bergen en wolken hoe mooi.

Ik weet niet wat het is , maar ik zou het onderwater op Bonaire ook zo tegen kunnen komen.

Valle de Cocora.

Bloemenpracht, het zal wel onkruid zijn maar toch..

Zo even uitrusten en van het uitzicht genieten.

Paardjes in de wei aan de voet van Valle de Cocora.

Als we weer terug zijn bij waar we die ochtend waren begonnen nemen we met zijn vijven een drankje, we hebben het verdiend. Daarna gaan we met de Jeep weer terug naar Salento. Het plan is om hier met zijn allen gezellig ergens gaan zitten. Maar dat viel wat tegen, er zijn maar een paar cafés geopend, het is die dag een nationale feestdag geweest. Uiteindelijk belandden we met zijn allen op de stoep vóór een van de cafés en drinken we daar wat. Er worden een paar zakken chips gekocht wat drankjes en we hebben het reuze gezellig. Wij vonden Salento echt wel de moeite waard.

Dan vertrekken wij richting ons hostel.. In mijn volgende blog… niet zo’n beste nacht en we gaan met de bus naar Medellín….

Hostel no 2 in Salento, niet luxe maar wel prima.

Foto’s

4 Reacties

  1. Wilma:
    27 augustus 2019
    Wat een avontuur en ook weer leuk om te lezen met prachtige foto's.
    Gr Wilma
  2. Roelens Kathleen:
    27 augustus 2019
    Wat een machtig mooie natuur daar ( knappe foto’s) ! Gelukkig dat je met een schoonheidsschrijffoutje waarschijnlijk “toeristisch “ bedoelt ipv “terroristisch” 😜...
    Leuk reisverhaal trouwens!
  3. Silvia Weenink:
    27 augustus 2019
    Ha Kathleen, dank voor de feedback... ha ha ja klein schoonheidsschrijffoutje...😁.
  4. Silvia Weenink:
    27 augustus 2019
    Hoi Wilma, dank voor je reactie. Leuk om te lezen dat je met plezier onze avonturen volgt.