19 juli t/m 21 juli 2019 Salento - natuur, koffie, paardjes en palmen...
19 juli 2019 - Salento, Colombia
Donderdag 19 juli
Vandaag staat de reis naar Salento op het programma. We vliegen pas ergens in de middag, maar veel zin om in het centrum van Bogota te blijven hebben we niet. We checken vroeg uit, tijdens het uitchecken blijkt dat het hotel ons $ 300,-- voor de gestolen fietsjes laat betalen. Daarna vertrekken we met de taxi naar het vliegveld. We vliegen weer met Avianca, de tickets hebben we door het hotel laten boeken. We hebben wat problemen met de Visa kaart… we konden er alles mee betalen maar op de een of ander manier konden we er geen vliegtickets mee boeken en betalen, heel lastig. Zoals gezegd zijn we op tijd op het vliegveld. De vlucht vertrekt ietsjes later maar haalt de tijd onderweg weer in. Na een kort vluchtje van een uurtje landen we in Armenia. Nadat we onze spullen hebben gaan we richting de uitgang. Het is een kleine luchthaven en we zijn ook niet in Salento. We zijn in Armenia in Salento is geen vliegveld. We zullen dus nog per bus naar Salento moeten zien te komen. Een vriendelijke agent helpt ons een beetje op weg en wijst ons op de bushalte. Daar ontmoeten we 2 dames die ons verder helpen, eerst moeten we met de bus die bij het vliegveld stopt naar het station van Armenia en daar zullen we over stappen op de bus naar Salento. Zo gezegd zo gedaan, na korte tijd kwam de bus, geen luxe bus trouwens. Niet erg groot en best vol met lokale mensen. Na een ritje van een kwartier ofzo kwamen we bij het station van Armenia aan het was inmiddels al aardig aan het schemeren. Na wat moeizame gesprekjes met wat mensen werd ons de richting van de bus naar Salento gewezen. Hij zat bijna vol, er waren achterin nog 2 plaatsen naast elkaar vrij. Daar zijn wij gaan zitten airco zat er in de bus niet en het was best warm, hij vertrok ook nog niet direct. Na een tijdje nam de buschauffeur plaats en begon de rit naar Salento en niet via de snelweg. We reden over B wegen die slingerend omhoog en omlaag gingen. Ik was er inmiddels ook achter waarom niemand op de stoelen zaten waar wij zaten.. De bus was zo uitgeleefd en oud dat de stoelleuning van de stoel voor mij niet goed meer werkte. Ik heb de hele weg bijna met het hoofd van het meisje wat voor mij zat op schoot gezeten zover was de leuning uitgezakt. Tijdens de rit van drie kwartier werd er her en der gestopt zodat er mensen in en uit konden stappen. Ik hoorde achter mij vreemde geluiden en vroeg me werkelijk af of er dingen aan het afbreken waren van de bus. Het was een bijzonder busritje. We waren benieuwd naar hoe Salento eruit zou zien. Toen stopte de bus uiteindelijk stopte moest iedereen eruit omdat het, het eindpunt was. We hebben Mapsme maar aangezet om te zien waar we heen moesten lopen om bij ons hostel te komen, dat bleek ongeveer 500 meter te zijn. Zo in het donker zag Salento eruit als een niet al te groot dorp. Ik was blij met onze rugzakjes want de weg ging steil omhoog en omlaag en het leek me als we koffers hadden gehad niet fijn lopen.
Bij het Hostel aangekomen werden we vriendelijk onthaald, onze kamer was op de 1e verdieping. We kregen gelijk een plattegrond van Salanto en uitleg over waar wat te zien en te beleven was. Ook een kaart van de valle de Cocora kregen we, leuk.
Onze kamer was overigens simpel en basic maar prima voor ons. Nadat we onze spullen op de kamer hadden gezet zijn we richting het dorpsplein gelopen waar het gezellig druk was. We hebben een drankje genomen bij één van de cafés die aan het plein gelegen was. Wat later op de avond kwamen er een groep Colombianen te paard het plein op en ze gaven een hele show weg met de Paso Fino. Een hele speciale gang die vaak aangeboren is bij deze paardjes. Het ziet er spectaculair uit. Onderstaand wat informatie die ik op het internet heb gevonden over de Paso Fino.
De naam Paso Fino betekent 'fine stap'. De Paso Fino is een mix van de Barb , Spaanse Jennet en Andalusische paard en ze werden gefokt door de Spaanse landeigenaren in Puerto Rico en Colombia om te worden gebruikt in de plantages omwille van hun uithoudingsvermogen en comfortabele zit. De snelheid van deze inheemse paarden is bewonderenswaardig, "ze hebben geen draf of galop, maar een soort van tempo (Andadura). Een manier van lopen zo snel dat het oog de beweging van de benen haast niet kan volgen.
Mooi om naar te kijken was het, en het was ook heel luidruchtig het geluid van de hoefijzers op het wegdek, de paardjes zagen er temperamentvol uit. De foto's die ik met de telefoon heb gemaakt zijn niet helemaal super maar ze geven een indruk..
Er rijdt van alles voor onze neus langs, ook een VW busje die zie je niet meer zoveel..
Na de drankjes vonden we het tijd om richting hostel terug te lopen, morgen is er weer een nieuwe dag en gaan we Salento ontdekken.
Vrijdag 19 juli,
We zijn door het dorp gaan wandelen opzoek naar Brunch Salento dit restaurant staat goed bekend met betrekking tot het ontbijt. We hebben het gevonden en we hebben beide een pannenkoek besteld en wat voor pannenkoek hij was super groot… pft ik kreeg hem echt niet helemaal op. Hij vulde goed zeg maar, de kop chocolademelk was ook lekker.
Na dit reuzen ontbijt gingen we lopend richting de uitkijkpunten waarvan Salento er 2 heeft. Onderweg genoten we van de kleurrijke huizen, die Salento heeft. Iedere ochtend lopen er paarden door Salento heen, en auto's zien we ook in vele verschijningsvormen, een pick-up met een opbouw die lijkt op een paardentrailer.
Het eerste uitkijkpunt wat wij tegenkwamen was eigenlijk uitkijkpunt no 2 hadden we zo gevonden, er waren veel traptreden, verdeeld over 4 verschillende trappen… (zo’n 45 treden per trap) . Best zwaar voor ons, na ons overvloedige ontbijt.
Onderweg naar boven hebben we genoten van het uitzicht naar beneden. En toen we helemaal bovenaan waren gekomen konden we best ver van ons afkijken. Mooi uitzicht, groen en bergen. Ik zag dat er een soort van pad het liep de natuur in. Dat zijn we gaan volgen wat een groot verschil met Bogota deze omgeving.
Hier geen drukte, stinkende auto’s en frisse temperatuur (van 15 tot 20 graden) … hier rust, de zon (warmte) en we kwamen geen mens tegen heerlijk. De vlinders die om ons heen vlogen, de vogels die we hoorden in de verte stromend water. Al het groen, overweldigend groen en de bladeren van palmen en varens zo groot.
En hoe groot zijn de bladeren? Nou zo groot.
En de rust ………… mooi hoor. Toen we terug liepen hebben we een andere afslag genomen en toen kwamen we bij uitkijkpunt nummer 1. Vanaf deze plek kon je Valle de Cocora (vallei van de palmen) goed zien. Bij dit uitkijkpunt was het trouwens wel meer toeristisch er stonden verkopers met kraampjes die souvenirs verkochten. Ik had op internet gelezen dat Salento wel een beetje toeristisch zou zijn maar niet heel erg… Onderweg zagen we een Spaanse school, het had beter geweest als wij eerst een paar Spaanse lesjes hadden gevolgd vóór onze vakantie..😁.
Wij vonden het persoonlijk behoorlijk toeristisch, overal souvenir winkels en het hele plein stond overdag vol met Jeeps die de toeristen naar Valle de Cocora of andere toeristische attracties vervoerden. Na onze wandeling hadden we bedacht om die dag een koffieplantage te gaan bezoeken. In dit deel van Colombia wordt veel koffie verbouwd.
Nadat we kaartjes hadden gekocht voor zowel Jeep als plantage zijn we ingestapt. De Jeeps zijn volgens ons een grote bron van inkomsten voor de bevolking van Salento. Ze werden prop vol gestopt, zelfs op de achter treeplank stonden mensen (wij niet trouwens, ik leef liever langer dan vandaag). Na best wel een ritje kwamen we bij de koffieplantage uit. We hebben een mooie rondleiding gehad en we hadden een gids die best behoorlijk Engels sprak. We hebben veel opgestoken. Op de plantage staan overigens niet alleen koffie planten ook bananen en platanen en andere planten, ze zorgen voor noodzakelijke schaduw voor de koffie planten.
Richard zet een jonge koffie plant uit.
Ik wist niet dat elke koffieboon met de hand geplukt wordt. Dat er aan een plant veel bonen zitten maar dat ze allemaal op een ander moment rijp worden. Het is een heel intensief en tijdrovend om te oogsten. Als de rijpe bonen zijn geoogst wordt de schil eraf gehaald en daarna worden ze op een tafel per boon door de eigenaar van deze plantage uitgezocht in verschillende categorieën. De slechtste bonen blijven in Colombia en de betere kwaliteit gaat naar het buitenland. Op een dak werden de koffie bonen een aantal weken gedroogd waarna ze gebrand worden. Aan het einde van de tour mocht iedereen een kopje koffie proeven. Dit werd op een ouderwetse manier gedaan.. er werd precies afgewogen hoeveel koffie er nodig was voor het aantal personen.
Vervolgens werd de filter nat gemaakt, toen deed ze de koffie erop en toen het langzaam opgieten van kokend water. Ik heb één klein slokje genomen maar niet alles opgedronken( ik had wat last van mijn buik en het leek me verstandiger om ff geen koffie te drinken) ik vond hem nogal sterk smaken deze koffie.
Daarna zijn we met de Jeep weer terug gegaan naar Salento. Eigenlijk willen we zondag doorreizen naar Medellin en we proberen hiervoor bus tickets te boeken, helaas het busstation zit dicht. Ook moeten we op zoek naar een ander hostel, we hadden in het hostel waar we nu zijn 2 nachten geboekt. Een nacht verlengen was niet mogelijk omdat ze vol zaten. Om die reden moeten we voor 1 nachtje iets anders zien te vinden. Dat lukt, en het is mooi op route naar het busstation (dichterbij) dus dat was mooi meegenomen. We zijn ook nog op zoek gegaan naar een klein rugzakje omdat we morgen willen gaan hiken, we hebben er uiteindelijk een gevonden met een leuk traditioneel patroon. Hij bleek ook heel praktisch trouwens. Toen zijn we op zoek gegaan naar Barnabe restaurant waar je volgens de recensies lekker biefstuk zou kunnen eten. En dat klopte de biefstuk smaakte heerlijk bij Barnabe.
zaterdag 20 juli
Eerst zijn we naar het busstation gelopen in de hoop om buskaarten te kopen voor morgen naar Medellín. Helaas, de rechtstreekse bus zit vol krijgen we te horen. We laten onze namen opschrijven (soms zeggen mensen af) en morgenochtend zullen we ons opnieuw melden omstreeks 09:00 bij het busstation melden in de hoop dat er toch 2 plekjes zijn in de bus … we zullen zien. Als dit niet lukt dan moeten we met de bus naar het station van Armenia en dan daar een bus zien te krijgen die ons naar Medellín brengt. Na het busstation zijn we terug gelopen naar ons oude hostel, en nadat we zijn uitgechecked hebben we onze spullen vast naar het nieuwe hostel gebracht ( berg op en berg af).
Als je er één aan de voorkant draagt, en één op je rug loop je mooi in evenwicht.
Vandaag gaan we Valle de Cocora bekijken. Ik had van te voren gezien dat de wandeling ongeveer 5 a 6 uur zou zijn. Je kon ook een deel per paard doen als je dat wilde. Ik had me al helemaal op wandelen ingesteld omdat ik weet dat Richard niet zo van paardrijden gecharmeerd is. Maar toen ik het vertelde wat de opties waren zei Rich dat hij het eerste stuk wel per paard wilde doen, superleuk! Het is zo lang geleden dat ik op een paard heb gezeten ik verheugde me er echt op. Eerst op het plein tickets voor de Jeeptocht gekocht en natuurlijk zat de jeep weer helemaal vol, ze vertrekken echt niet eerder dan dat hij propvol zit.
De jongelui (mannen) die achterop de treeplank stonden hadden hun workout al gehad voordat we bij de ingang van de vallei waren, het wegdek was niet overal even glad. Bij de vallei aangekomen moesten er toegangskaarten gekocht worden en omdat wij het eerste deel per paard wilden afleggen moesten we ook daar kaartjes voor kopen. Met enige handen en voetenwerk is dit gelukt. Ik had een lange broek aangedaan ivm het zadel, Rich had dat niet maar het probleem werd opgelost hij kreeg een joggingbroek te leen. De paardjes (ze waren niet erg groot) stonden al klaar.
Onze gids Oscar was vriendelijk en legde het hele stuk te voet af (petje af voor Oscar). Trouwens ook petje af voor de paardjes… want het terrein was behoorlijk ruig.
Glibberige paden die gemaakt waren door ronde boomstammen aan elkaar te leggen. Keien, rotsen boomwortels, water, we kwamen het allemaal tegen en de paardjes (die soms wat aanmoedigingen van Oscar fluitsignalen en dingen die hij tegen ze zei kregen) liepen overal overheen.
Ik reed achter Richard en mijn paardje heette Cappuccino ze was heel braaf. Ik had al heel gauw in de gaten dat het paardje van Richard niet van water hield, de hele lichaamstaal sprak het uit. Ik heb Richard wel even gewaarschuwd (omdat ik weet wat ze dan doen) dat zijn paardje geen waterliefhebber was en dat hij nog wel een keer zou proberen te springen.
Ik had het net gezegd of het paardje nam een sprong met vier benen te gelijk om over een stroompje water heen te komen. En Richard bleef er keurig opzitten! De rit was leuk, ik heb ervan genoten, af en toe even niet teveel opzij gekeken (want in de diepte waren er soms afgronden) en ik had alle vertrouwen in mijn paardje. Zij kon het, de teugels heb ik bijna niet in de handen gehad ik haar zelf de weg laten zoeken.
Na een prachtige rit kwamen we bij het eindpunt. Ik vroeg aan Oscar of ik de paardjes nog wat mocht geven, dat mocht. Ze wilden overigens niks, maar het paardje van Richard was niet al te vriendelijk, de oortjes gingen in de nek en ik zag ook de tandjes, de achterkant werd naar me toe gedraaid en dan weet ik genoeg. Ik ben er maar uit de buurt gebleven..veiligheid voor alles.
Vanaf het punt waar we afgestegen waren moesten we zelf lopen. Omhoog naar de kolibriefarm, ruim een half uur omhoog. Daar aangekomen moesten er weer kaartjes gekocht worden pfft. Nou voor diegenen die naar Salento gaan.. Ik zou de aanraden om de kolibrie farm over te slaan.. Er hingen wat suikervoederautomaten en ja er waren kolibries maar verder mmm het stelde niks voor. Ik heb wel geprobeerd foto’s te maken van deze razendsnelle vliegers… Maar eigenlijk zijn alleen de foto’s scherp geworden van als ze stil zaten en merendeel op die foeilelijke voederautomaten jammer.
ik vind die voeder dingen echt heel lelijk... ff beetje gecamoufleerd.
Hierna zijn we weer naar beneden gelopen, onderweg zagen we een echt prachtig gekleurde vogel en hij bleef mooi zitten. We hebben er veel foto's van gemaakt. Ik heb geen idee wat voor vogel het is maar hij is mooi. De wandeling was ook heel mooi, zoveel bladvormen, jonge varen bladeren die heel kunstig opgerold zitten wachten op het moment waarop ze naar buiten zullen komen en hun pracht te zien is.
Als we weer terug zijn bij het punt waar we van de paardjes zijn afgestapt slaan we af, we hebben nog een” wandelingetje” voor de boeg willen we bij Valle de Cocora aankomen. Deze “weg” is soms niet altijd even makkelijk te belopen.
Boomwortels en stenen en het gaat echt behoorlijk omhoog, heel vermoeiend maar wel ontzettend mooi. Ik zie op een gegeven moment een soort van hommel zitten als ik achterom kijk, ik wil erheen lopen maar omdat ik best moe ben struikel ik.
Richard heeft een soort rups op zijn kuit zitten, we verwijderen hem met een takje.
Ik kan nog net voorkomen dat ik zo voorwaarts van de berg tuimel pfft. We genieten van de omgeving maar we passen met regelmaat rustpauzes in, het is echt loodzwaar deze klim naar boven. Na ongeveer 2,5 uur zijn we boven en we genieten van het weidse uitzicht. We ontmoeten daar ook een Nederlands stel Ronald en Monique die met de jongste zoon op vakantie zijn in Colombia. We lopen gezamenlijk richting de palmen vallei gezellig even Nederlands kletsen. Zij vonden de wandeling naar de top ook vermoeiend... dus het lag niet aan ons.
Overigens wij vonden dat er in Salento echt heel veel Nederlanders onder de toeristen zijn. Na nog een wandelingetje (wij zijn inmiddels echt wel moe) komen we bij de vallei aan en zien we de hoogste palmen ter wereld (ze kunnen 65 meter hoog worden). Het is een mooi gezicht en ook indrukwekkend maar wij vonden de wandeling ernaar toe eigenlijk mooier en dan bedoel ik dat stuk dat we omhoog moesten klimmen. We maken wat prentjes van de palmen, we gaan er zelf ook nog mee op de foto met dank aan de zoon van Monique en Ronald want hij maakte de foto’s van ons.
Als we weer terug zijn bij waar we die ochtend waren begonnen nemen we met zijn vijven een drankje, we hebben het verdiend. Daarna gaan we met de Jeep weer terug naar Salento. Het plan is om hier met zijn allen gezellig ergens gaan zitten. Maar dat viel wat tegen, er zijn maar een paar cafés geopend, het is die dag een nationale feestdag geweest. Uiteindelijk belandden we met zijn allen op de stoep vóór een van de cafés en drinken we daar wat. Er worden een paar zakken chips gekocht wat drankjes en we hebben het reuze gezellig. Wij vonden Salento echt wel de moeite waard.
Dan vertrekken wij richting ons hostel.. In mijn volgende blog… niet zo’n beste nacht en we gaan met de bus naar Medellín….
Gr Wilma
Leuk reisverhaal trouwens!