Zondag 4 augustus 2019 - We gaan de jungle in en gaan varen op het piranha meer.

Zondag 4 augustus.

Vandaag gaat het dan gebeuren… we gaan mee op een jungle tocht. We hadden gehoord dat de gidsen geen Engels spreken en als je dat wil dat het bijna dubbel zo duur wordt. … dat was voor ons wat minder nieuws (want wij spreken geen/slecht Spaans) en dubbel de prijs betalen daar hadden we ook geen trek in. Maar als we ons die ochtend melden bij het toerbureautje krijgen we te horen dat we met een groep van 6 personen naar de jungle gaan. Wat voor ons heel fijn is… het is een man vrouw en hun 2 tienerzonen. De man komt oorspronkelijk uit Duitsland, zijn vrouw is Colombiaanse en ….. ze spreekt heel goed Engels en Spaans. We krijgen allemaal laarzen te leen. Dan is het tijd om te vertrekken. Wij hebben onze spat waterdichte rugzak meegenomen, ook omdat we niet weten of het gaat regenen. De laarzen nemen we in de hand mee, voorlopig redden we ons prima op onze teenslippers.

 

Als we de boot naderen valt het me weer op hoeveel vuilnis her en der ligt, echt jammer dat hier nog geen besef is van hoe lelijk en slecht het is. Als we allemaal aan boord van de lange smalle boot zijn, krijgen we te horen dat we een reddingsvest aan moeten, verplicht door de overheid. We vertrekken, het valt me op hoe druk de Amazone is, vele boten passeren elkaar.

  

Vaak zitten er hele families in. Het water is niet helder het is bruin. Onze eerste stop zal zijn op een eiland waar we grote waterleliebladeren zullen gaan zien en een kruiden tuin El Jardin de la Vitoria Rega. We zijn benieuwd, we kijken ondertussen om ons heen, mooi we laten Leticia achter ons. Het wordt rustiger en ook schoner, hier ligt al veel minder rotzooi in het water. Ook zien we drijvende huizen en huizen die op palen gebouwd zijn, de Amazone zal wel geregeld buiten haar oevers treden.

   

Na een boottocht van ongeveer een uur komen we bij het eilandje aan. Hier geen rommel, drukte maar alles mooi groen. We krijgen een rondleiding, lopen door het groene landschap en we krijgen prachtige bomen te zien. Bomen met grillig gevormde wortels die zich deels boven de grond bevinden. Ook een boom die soms zijn takken laat vallen.

   

De afgevallen tak vertoont een vreemde vorm… die wel erg lijkt op het mannelijk geslachtsorgaan. Nu begrijp ik de souvenirs die je soms in de shops ziet liggen beter, ik heb me daar erg over verbaast. Ik vroeg me werkelijk af wat mensen bezielt om souvenirs te maken die op penissen lijken. Nu snap ik het… de vorm zit al in de tak, ze doen er een likje verf over et voilà. Ik zou het zelf niet kopen maar dat is een ander verhaal. De dame die onze gids is moet er zelf wel hartelijk om lachen en loopt de hele weg met deze wat vreemd gevormde wandelstok. Aan het einde van onze wandeltocht laat ze er een stuk afzagen en krijgen wij hem mee.. toch een bijzondere souvenir.

  

De indianen gebruiken deze takken ook bij bepaalde vruchtbaarheid rituelen trouwens. Als we op de grond kijken liggen het er bezaaid met prachtige zaden in felle kleuren oranje, ze doen me denken aan de lel van een haan. En nog verder verteld onze gids ons over een hele bijzondere boom, hij is wel 700 jaar oud en wat een reus is het. Wij voelen ons heel nietig bij deze gigant, het schijnt dat ze deze boom gebruikt hebben toen de opnames van de (hele slechte horrorfilm) Anaconda zijn gemaakt.

 

  

Als we uit het bos komen zien we de vijver waar het water momenteel best laag staat omdat het al een tijd niet geregend heeft. In deze vijver drijven reusachtige waterleliebladeren, het lijken net grote groene stenen. Hier en daar drijven mooie bloemen, witte maar ook wit met roze. Erg mooi, de onderkant van de lelie bladeren zijn niet groen maar een soort van donkerrood en het lijkt alsof ze kartels hebben. Het is best wat drassig naast de vijver maar het lukt ons toch om voorzichtig over de oever te lopen en wat foto’s te schieten van al dit moois.

    

Na dit uitstapje komen we bij de kruidentuin en daar krijgen we over de meeste planten allerlei uitleg. Onze gids koopt liever geen geneesmiddelen en ze gebruikt ook geen chemische bestrijdingsmiddelen. Hier is alles puur natuur, als ze ons over de medicinale cocaïne verteld vinden de puberzonen van ons reisgezelschap dat heel interessant. We kijken onze ogen uit, wat een bloemen en planten staan hier echt mooi. Na de rondwandeling in de tuin krijgen we limoenthee, heerlijk vind ik het. Rich vindt het niet zo lekker en doneert zijn kop thee aan mij, wat ik niet erg vind.

    

  

    

Na dit uitstapje is het tijd om verder te gaan, we zullen naar Santa Rosa gaan en dat ligt in Peru, wel heel dicht bij Leticia. We hoeven geen paspoort te laten zien, het is de bedoeling dat we hier gaan lunchen. Ze noemen het hier in de volksmond het “eet eiland”, je zou hier heerlijk kunnen eten. Maar aangezien we al een paar keer niet zo lekker gegeten hebben.. hebben we aangegeven dat we vegetarisch zijn (better safe dan sorry dacht ik). Als we het “eet eiland” naderen zien we het al weer… drukte veel mensen en boten en vuilnis bah. We moeten een klein stukje lopen voordat we bij het restaurant zijn, het is hier een drukte van belang en er zijn genoeg (vr)eettentjes. Het eten is nog niet helemaal klaar maar ik vermaak met wel door even bij de papegaaien te gaan kijken.

  

  

  

Een van de twee maakt een oorverdovend kabaal, hij blaft net als een hond. Ik ben dan ook blij dat hij er na een tijdje mee ophoudt. In een soort van betonnen bak met zwembadtegeltjes zitten een paar jonge alligators, ik hoop dat ze de vrijheid gaan krijgen als ze groter zijn want het lijkt me niet de meest fijne omgeving voor ze.

  

Als het eten uiteindelijk wordt geserveerd zien we dat ons eten heel bijzonder is…. Het is merendeel rauwe rode uit met wat groenvoer, niet echt smakelijk (dit eten krijgt ook nog een hilarisch vervolg, daar vertel ik later over). Het gezin had voor de zeevruchten gekozen (ook niet mijn ding trouwens). En er stond ook een bord met een soort kibbelingen, ik proef er een, deze zijn redelijk eetbaar. We krijgen er drinken bij, en ik proef de Inca cola, wat niet op normale cola lijkt.

  

Het is geel en smaakt ook totaal anders. De mannen nemen een biertje. Na de lunch gaan we weer verder want we moeten nog naar het eiland varen waar we nog een wandeling van ruim 1,5 uur voor de boeg hebben om bij de drijvende huizen te komen. Als we bij de aanleg plaats zijn waar we eruit moeten ziet de bodem er niet veelbelovend uit.. het is er erg modderig.

 

De teenslippers gaan uit en de laarzen gaan aan. We moeten een soort van omhoog klauteren en ik ben blij dat heelhuids boven kom ik niet achterover gevallen ben in die blubber. Dan is het wachten geblazen want de onze gids is er nog niet. Het is nu al behoorlijk warm, en het is ook vochtige warmte dus het voelt nog benauwder. Na een tijdje komt er een groepje toeristen uit het bos, met de gids. Zij gaan met de boot weer terug en wij gaan met de gids mee. We krijgen allemaal nog een fles met , liter 1,5 drinkwater, ik heb op mijn rug een klein rugzakje waar ik die fles in doe. Die van Rich gaat in de andere rugzak.

  

   

Het pad wat moeten  bewandelen is eigenlijk niet echt een pad, er liggen planken die soms spekglad zijn. Soms zijn het ronde boomstammen en ik ben blij met de wandelstok die we allemaal gekregen hebben bij aanvang van deze wandeling. Naast de boomstammen of planken is het vaak smurrie en modder. Dus heb ik stevig de stok in de blubber geprikt en dan had je iets om je evenwicht mee te bewaren. De ronde boomstammen waren soms zo glibberig dat ik soms moeite had om mijn evenwicht te bewaren.  En mijn voet die nu in een laars zonder steunzool zit vond dit pad niet al te fijn. De gids wees ons gedurende de wandeling op allerlei moois wat er om ons heen te zien was, echt wel interessant. Maar na 1,5 uur glibberen waren we blij dat de eindbestemming was bereikt, we waren bij het Piranha meer. Nou niet zo’n veelbelovende naam, ik denk dat ik maar even niet ga zwemmen hier. De huizen waar we zullen verblijven zijn pas nieuw en zien er goed uit. De gids vertelde dat de Duitse familie in een drijvend huis zou slapen. Dit huis was alleen bereikbaar door over kano’s heen te lopen, ik was heel blij dat wij daar niet hoefden te slapen, want ik zou zeker zwemles krijgen in dat Piranha meer was ik bang. De familie had dit probleem niet, ze klommen als berggeiten over de hoge planken van de kano’s en liepen zonder ook maar enige vorm van evenwicht verlies naar hun slaaphuis. Rich en ik zouden in het huis gaan slapen wat op de vaste wal stond, op de bovenverdieping.

    

Het zag er allemaal prima uit, het was een soort van slaapzaal met meerdere bedden, maar wij waren de enige gasten wat fijn was. De badkamer/wc dat was een ander verhaal, er was ons gezegd dat we die ook prive zouden hebben. En dat was ook zo maar deze bevond zich op de begane grond en was alleen via een soort van loopbrug 2 meter boven de grond te bereiken. Er was geen verlichting/elektra in het huis. Aangezien ik meerdere keren per nacht naar de wc moest (door mijn lichamelijke gesteldheid), zag ik dat echt niet zitten. Ik zag het al voor me, in het stikdonker de trap af, die loopbrug over.. nee dat zou resulteren dat ik met een gipsvlucht van Colombia naar huis zou moeten. Ik heb maar om een (plas) emmer gevraagd en die hebben we gekregen. Onze slaapkamer had geen ramen, maar was wel helemaal open en alles was met gaas dichtgemaakt. Boven het bed hing ook nog een klamboe, het zag er voor een primitieve overnachting best goed uit. Nadat we ons geïnstalleerd hadden gingen we naar beneden, we zouden een sunset kanotocht gaan ondernemen op het piranha meer. We zouden op zoek gaan naar kaaimannen, en ander moois best een beetje spannend hoor.

  

   

  

Wij mochten voorin zitten, wel moest Richard (voor het evenwicht) op de bodem zitten en dat zat niet heel comfortabel, met zijn rug tegen een scherpe plank aan. Ik vond het gewiebel boven op de plank helemaal niks en ben ook op de bodem gaan zitten dat was iets stabieler. Het was maar goed ook dat wij voorin zaten. De familie die achter ons zat, ging op de hogere plankjes zitten. De bodem van de kano was toen al niet helemaal droog er dreef toen een klein laagje water in…. We gingen op pad, allemaal een peddel en langzaam voeren we over het meer. Het was prachtig, de rust, de kleuren en de geluiden die uit de jungle kwamen. En de zon ging onder het begon langzaam aan donker te worden en het was een heel bijzondere ervaring. Ik ga me dit mijn leven lang herinneren. We hadden allemaal een lampje bij ons (wij hadden zo’n goedkoop prutding meegenomen), de gids had gelukkig wel een hele goede lamp die op zijn hoofd bevestigd zat. We hebben het hele meer rondgevaren en gedurende deze tocht vulde de bodem van de kano zich (achter mij) met steeds meer met water. Ik vond dat toch wel iets minder, er moest met een halve frisdrankfles met grote regelmaat gehoosd worden. En ik heb bij mezelf wel gedacht, oké… wat als het ding zinkt of omslaat… Het is stikdonker.. we varen over een piranha meer, er zijn kaaimannen en misschien ook nog wel anaconda’s. Waar moeten we dan naar toe?? Ik heb geprobeerd er maar niet te veel aan te denken en zo stil mogelijk gezeten. Op een gegeven moment was het een lawaai van jewelste, kikkers die het hoogste lied zongen.

     

Onze gids probeerde ze op te sporen maar ik heb er geen één gezien…een stukje verder heeft onze gids naar kaaimannen gezocht. En hij heeft een baby kaaiman gevangen, wij mochten hem ook even vasthouden. Ik vond dat ook een bijzondere ervaring. Nadat hij bekeken is werd hij door de gids weer vrij gelaten. Toen ging het terug over het meer naar de overnachtingsplek. Het was een mooie tocht, maar dat water wat steeds hoger kwam te staan in die kano..mwah… dat vond ik toch wel minder. Nadat we waren uitgestapt werd het eten geserveerd. Ik vond het niet bijzonder lekker.. maar goed we hebben er wel wat van gegeten.

 

Na het eten was er voor degene die dat leuk vond nog de mogelijkheid om een avondwandeling te maken met de gids. Wij vonden dat heel leuk en de vrouw van het Duitse stel ook, we gingen dus met zijn vieren op pad. Met natuurlijk onze laarzen aan stapten we door het donkere bos.

  

   

Onze gids heeft mooie dingen gevonden, een Tarantula, wat zijn ze mooi getekend en ook zo harig. Een dodelijke zwarte schorpioen ( ik werd er toch wel wat zenuwachtig van) die ik geprobeerd heb om op de foto te zetten maar wat niet helemaal goed gelukt is. Maar de boomkikker vond ik helemaal geweldig. Ook het kikkertje wat op de grond zat, zo mooi van kleur en die kleine handjes met die plakvingers prachtig hoor. Na de wandeling was het tijd om naar bed te gaan, maar daar vertel ik in mijn volgende blog over…

In mijn volgende blog.. Richard krijgt gelijk…en opstaan met een uitzicht.....