13 juli t/m15 juli 2019, EHBO Examen, Curacao , suppen en we vertrekken naar Bogota

Zaterdag 13 juli

Vroeg opstaan want we worden op tijd verwacht voor het EHBO examen. Als we (onze groep bestaat uit 6 personen zitten te wachten) blijkt het ietsje later te beginnen dan gepland. We gaan in 2 gedeeltes examen doen. Eerst praktijk examen met verschillende casussen die je van te voren niet te horen krijgt ze worden door een acteur nagespeeld. Er is een doktersassistente aanwezig die over de beoordeling hiervan ga. In het begin gaat het wel, ze stelt me wat theoretische vragen. Daarna krijg ik te maken met een slachtoffer met een bloedneus, een flauwte een verstuikte enkel en een snijwond. Ook moet ik de greep van rauteck uitvoeren. Pfft ik maak een paar stomme foutjes en dat is niet zo best voor mijn stress level. Maar goed als ik dit achter de rug heb mag ik naar de andere kant van het gebouw. Hier moet ik een lotus slachtoffer stabiel leggen, de snelle kantelmethode uitvoeren en op de pop reanimeren en de aed aansluiten. Ook moet ik op de baby pop laten zien hoe om te gaan met verslikken (stikken) en ook hier op reanimeren. Dan zit het erop, het was eerst de bedoeling dat we allemaal moesten blijven en wachten op de uitslag. Na een korte tijd mogen we toch naar huis en wordt ons verteld dat we via de app te horen krijgen of we al dan niet geslaagd zijn.Als ik een tijdje thuis ben krijg ik een apje…. Geslaagd, fijn ik ben er blij mee.

In de tijd dat ik weg ben geweest heeft Richard onze spulletjes netjes in de rugzakken gepakt en … alles past. Zelfs de grote zak met EHBO spullen die ik heb ingepakt. Ons beddengoed heeft hij gewassen, dan kunnen we als we terug komen van vakantie in een lekker schoon mandje. 

’s Middags vertrekken we richting Flamingo Airport. Gek idee dat we bijna 1 maand weg zullen zijn. Onze vlucht met Divi vertrekt keurig op tijd, als we richting vliegtuig lopen zie ik dat het echt een super klein vliegtuigje is.

We zitten als sardientjes in een blikje naast elkaar, het uitzicht wat ik heb uit het raampje is prachtig. Bonaire is ook van bovenaf gezien mooi! Na een kort ritje van zo’n 20 minuten gaan we alweer landen op Hato airport. We mogen onze rugzakjes zelf meenemen direct uit het vliegtuig en we hoeven ook niet meer langs de douane, fijn. Als we de hal inlopen zien we dat Edwin ons al staat op te wachten. Ilse is er (nog) niet ze moet werken,  Edwin verteld hoe het hem bevalt op Curaçao en dat is heel goed. Hij vindt het heerlijk, het relaxte en het klimaat. Als we bij hun huis komen en onze spullen in de logeerkamer hebben uitgestald is het tijd voor een plonsje in het zwembad. Ja onze kinderen wonen er prachtig, het huis is ruim zeer ruim en ook de buitenruimte is groot. Ik hou er wel van. Wij wonen op Bonaire echt heel klein en daar is niets mis mee.  Maar het zo naar buiten kunnen lopen en het zwembad in plonzen heeft ook charme.

We praten gezellig bij onder het genot van een drankje. Dan komt Ilse thuis ze heeft een drukke dag achter de rug. We praten nog meer bij, leuk om ze beiden weer te zien. Skypen en appen is leuk en het is goed dat het er is maar mensen in levende lijve te zien is anders. Die avond gaan we naar Kokomo beach om te gaan eten, Ilse en Edwin hebben de plek gekozen omdat het eten er lekker is en de zonsondergang er fantastisch mooi is.

 Ik samen met onze dochter 😊.

 Ilse en Edwin.

En ze hebben gelijk, prachtige schakerende kleuren van fel oranje en roze tinten en blauw maken de avondlucht adembenemend mooi. Het eten smaakte trouwens ook prima. Onze vakantie is heel goed begonnen.

We slapen heerlijk in ons logeerbed, ’s morgens zijn we al wel vroeg wakker en we horen Raki (de rode kat van Ilse en Edwin). Hij heeft honger….. en hij maakt het ons heel duidelijk, mekkerend loopt hij door de keuken. Omdat we Ilse en Edwin hun nachtrust gunnen zijn we op zoek gegaan naar het kattenvoer. Na een paar kastjes open getrokken te hebben vinden we het. Richard doet op goed geluk wat voer in het bakje en Raki gaat als een bulldozer te keer hij heeft het bakje binnen no time leeg. Verwachtingsvol kijkt hij om zich heen, krijg ik nog meer? Nou nee, dachten wij. Dan meldt Nala zich, zij is wat verlegen en niet zo aanwezig als het rode monstertje. Ik heb Raki bij kop en kont gepakt en hem naar buiten gezet, deur dicht. Wij vreesden als we hem binnen zouden laten hij ook het bakje van Nala zou leegeten en dat lijkt ons niet de bedoeling. Als Raki naar buiten zit krijgt ook Nala haar ontbijt. Raki ligt recht tegenover het bakje van Nala onder de bank buiten door het glas te turen, hij houdt alles nauwlettend in de gaten.

 Mooie vetplantjes in de tuin bij Ilse en Edwin.

 Raki....

Als Ilse en Edwin later ook zijn opgestaan gaan we gezellig ontbijten. Ilse vraagt of we nog plannen hebben nou nee. Oh nou in dat geval hebben ze nog een verrassing voor ons in de middag. We moeten zwemkleding meenemen, zonnebrandcrème zonnebril en een handdoek en een ‘t shirt. We zijn verrast, ze lichten een tipje van de sluier op. We gaan suppen… voor diegene die dit nog nooit heeft gedaan. (wij ook niet trouwens). Het is een soort kajakken maar dan sta je rechtop op een surfplank en je hebt een peddel waarmee je je voortbeweegt. Het enige wat je kan gebeuren is dat als je, je evenwicht verliest je erin plonst. Maar dat is geen straf bij de warme temperaturen en het zeewater is hier ook niet echt koud. Het leek ons best leuk. We gingen richting de Caracasbaai waar het bedrijf was waar we mee op pad zouden gaan.  We werden begeleid door een jongeman en een jongedame beiden net afgestudeerd SIOS studenten, en beiden zeer sportief. Het eerste stuk van de tocht hebben we op een motorboot afgelegd. Eenmaal bij de mangroven kregen we uitleg hoe dat suppen in zijn werk gaat. Ik stond nog niet heel lang op de plank toen ik uitgleed en met een plons in het water belandde. Omdat ik het niet helemaal had verwacht had ik een schep met water binnengekregen niet zo lekker want ’t water was zout. Ja gek hé, zout … maar goed. De tocht was leuk maar best vermoeiend en ik heb best een stuk op mijn achterwerk gezeten met het peddelen. Want omdat het af en toe best golfde was het lastig om je evenwicht goed te bewaren. Onderweg werd er nog even een pauze ingelast en kregen we uitleg over de Mangroven en wat te drinken en een soort van Sultana. Daarna weer verder en onderweg naar ons begin punt. Daarvoor moesten we wel een redelijk breed water oversteken w aar ook speed en andere boten voeren waardoor er weer best golven ontstonden. Ik ben gedurende dit uitstapje 2 x kopje ondergegaan. Het was leuk wel wat vermoeiend voor ons (de oudjes) in de armpjes. Ilse en Edwin zullen morgen wel geen spierpijn hebben ik vrees ik wel. Maar goed, morgen gaan we op vakantie en dan gaan we het rustig aan doen… (nou dat heeft heeeeeeeeeeel anders uitgepakt, weinig rust zeg maar, maar daarover later meer).

De volgende dag hebben we weer riant ontbeten samen, en in de middag zou onze reis beginnen naar Bogota. We waren keurig op tijd op de luchthaven. Ilse heeft ons via de “hobbelweg” naar de luchthaven gereden. Onderweg kreeg ze van manlief een keer de opmerking dat we niet op een racecircuit reden...

Nadat we zijn uitgezwaaid hebben we onze 2 rugtasjes afgegeven en zijn we doorgelopen naar de douane. Het verliep allemaal heel soepel. We zouden gaan vliegen met Avianca de Nationale luchtvaartmaatschappij van Colombia.

We vertrokken op tijd en we kregen gedurende de vlucht zelfs nog wat fris te drinken en een soort van maisbroodje te eten, prima geregeld. Toen we aangekomen waren hebben we even gewacht totdat onze rugzakjes er ook waren. En toen hebben we geprobeerd om wat COPs te pinnen (de lokale currency), dat lukt bij het eerste apparaat niet.

Later toen we onze taxichauffeur ook al in het oog hadden hebben we bij een andere machine wel flappen gehad. Rare geldeenheid hoor, je portemonnee puilt uit, miljoenen heb je maar  en je hebt eigenlijk helemaal niet zo veel als je het in dollars omgerekend 50.000 Cop is ongeveer 15 US dollar. Met een gevulde portemonnee gingen we met onze taxichauffeur mee (dit hadden we via het hotel al geregeld). We hadden gehoord dat er op het vliegveld ook veel taxi’s zich aanbieden die niet helemaal betrouwbaar zijn. Die mensen zomaar ergens afzetten en woekerprijzen rekent ook had ik een horror verhaal gelezen over mensen die een soort van ontvoert waren met een taxi. Aangezien we daar niet op zaten te wachten hadden we de taxi via ons hotel geregeld. En dat beviel prima. Wat direct opviel in Bogota was de drukte in het verkeer, ongelofelijk wat een verkeer. En wat veel mensen heeeeeeel veel mensen en motoren ook heel veel motoren. Bogota heeft dezelfde afmetingen als heel Bonaire en er wonen 10 miljoen Colombianen en ook nog eens 500.000 illegale vluchtelingen uit Venezuela. Op Bonaire wonen tussen de 19.000 en 20.000 mensen het was voor ons een behoorlijke overgang (zacht uitgedrukt). Het duurde enige tijd voordat we bij ons hotel waren aangekomen (blij dat ik niet hoefde te rijden). De stank die al die uitlaatgassen achter laten is overweldigend vies! Nadat we waren ingecheckt zijn we naar onze hotelkamer gegaan. Die was op zich prima, niet heel groot en heel luxe maar prima en het bed voelde ook goed, iets wat wij nogal belangrijk vinden. We hebben nadat we waren geïnstalleerd even een korte wandeling in de buurt van het Hotel gemaakt om de boel wat te verkennen.

En daarna hebben we onze eerste maaltijd en drankje in het restaurant van het hotel genuttigd. Ons avontuur kan beginnen..

In mijn volgende blog….

Bogota, 11 km fietsen op treinfietsjes niet echt voor herhaling vatbaar, we hebben een vervelend incident, en we gaan op graffiti tour en we bezoeken de Montserrat.