Bogota een stad van veel tegenstellingen en we hebben er een minder leuke ervaring...

Dinsdag 16 juli Bogota per fiets…..

Onze eerste nacht hebben we redelijk geslapen (beetje wennen aan een vreemd bed).  Het uitzicht wat we uit ons hotelraam hebben is niet echt mooi te noemen.

We hebben plannen om vandaag het Museo Del Oro (het goud museum) in de wijk Candeleria te bezoeken. Het idee is om erheen te gaan fietsen, het is wel een eind 11 km maar dan zien we gelijk wat van de stad. Het hotel heeft leenfietsen en we hebben ze gisteren gereserveerd voor vandaag. Richard moet een Spaans formulier ondertekenen en ons kamer nummer komt erop. Dan lopen we mee naar buiten, de fietsen  wat ouder en ze zijn van mini formaat, meer van die opvouwbare treinfietsjes. We krijgen uitleg over hoe het stuur en zadel te verstellen zijn alsmede over de kabelslotjes (één met sleutel en één met cijfercode).

We vertellen het personeel dat we naar het Museo Del Oro gaan. Met een klein rugzakje (met wat water en andere zaken) vertrekken we per fiets. Richard heeft de telefoon aan om met behulp van Mapsme de weg te vinden. Het is druk in het verkeer en ik kies er vaak voor om over de stoep te fietsen, op sommige plekken zijn overigens fietspaden maar die worden ook veelvuldig door voetgangers gebruikt. Een bel zit er niet op dus af en toe roep ik maar ring ring om te waarschuwen dat er fietsers aankomen. We krijgen heel wat van Bogota te zien en we zien de grote contrasten ook. Rijk en welvarend en arm echt arm. We rijden door wijken heen waar ik me soms niet helemaal veilig voel. Er liggen mensen in karretjes te slapen met een stuk plastic er overheen, ze hebben geen woning, triest. Een man staat open en bloot zo midden op straat te plassen, ik krijg vervangende schaamte hiervan. Ik voel me er ook niet echt veilig in deze buurten dus foto's maken doe ik hier dan ook niet.

De huizen zijn soms vervallen en overal ligt vuilnis, een grauwe sombere uitstraling, niet iets waar ik blij van word. Op sommige plekken stinkt het zo naar urine dat ik er braakneigingen van krijg. We krijgen trouwens na verloop van tijd pijn in ons achterwerk, fietsen zijn wij echt niet meer gewend. En het gaat soms ook behoorlijk omhoog dus ook de beenspiertjes worden aan het werk gezet. Ik weet niet eens meer hoelang we gefietst hebben, maar lang heel lang. Af en toe gaan we ook stukken lopen, spierpijn in de benen en de rug om van ons achterwerk nog maar niet te spreken. Richard heeft ook niet zo’n vertrouwen in Mapsme, hij denkt dat we met omwegen aan het rijden zijn. Als we uiteindelijk dan toch in de goede wijk zijn en dicht in de buurt van het Goudmuseum zijn we heel blij yes, blij het is gelukt. We zijn op een groot plein waar het wemelt van de mensen en vlak bij een Transmilenio halte. Mmm waar gaan we de fietsen neerzetten, mijn oog valt op de hekwerken die rond bomen staan richting het goudmuseum. Maar als Richard aanstalten maakt om ze daaraan vast te zetten komt er een beveiligingsbeambte aangesneld, nee nee, dat mag niet ze daar aan vastzetten.

Wat nu te doen, we zien dat er verkeersborden met ijzeren paal staan (verankerd in de grond) en we besluiten de fietsjes daar aan vast te zetten er staan her en der nog meer fietsen aan objecten vast. Om ons heen zijn veel mensen en ook loopt en rijdt er veel politie rond verder staan er ook  camera’s in de buurt. Zo gezegd zo gedaan, hierna wandelen we richting het museum. Nadat we kaartjes gekocht hebben gaan we naar binnen. En het moet gezegd er is goud hier, heel veel goud. Alle uitleg over de oude goudkunst is overigens in het Spaans… Het is ons ook al opgevallen dat men hier weinig of geen Engels spreekt. Ook het hotelpersoneel is de Engelse taal lang niet allemaal machtig. We wandelen door het museum, wat opvalt is dat de indianen en de oorspronkelijke bevolking veel met religie bezig was en met de dood.

Na een uurtje vinden we het genoeg, we eten en drinken nog wat in het restaurant in het museum. Daarna lopen we na 1,5 uur weggeweest te zijn het kleine stukje terug naar de plek waar onze fietsjes staan, we hebben eigenlijk helemaal geen zin op dat klere eind weer terug te fietsen maar goed wie a zegt…. Buiten het museum zie ik een meneer lopen met 2 lama's grappig.

 Op het plein aangekomen zijn we met stomheid geslagen, onze fietsjes staan er niet meer, ze zijn gestolen. Het eerste wat in mij opkomt is dat het ons geld gaat kosten (en daar bleek ik later gelijk in te hebben) . Richard is iets praktischer en we lopen richting een politieagent die net komt aangereden op zijn motor (het stikt van de motor agenten in Colombia). Hij verwijst ons door naar de politiepost die ongeveer 500 meter van ons vandaan is. Daar aangekomen proberen we uit te leggen wat er is gebeurd, dat is bijna kansloos. Zij spreken helemaal geen Engels en wij spreken maar poco poco Spaans. Met de vertaler van de telefoon gaat het iets beter. Ze zien eruit alsof ze wel hun best doen maar om een lang (meer dan een uur) verhaal kort te maken. Ze kunnen niets voor ons doen, dus is het jammer maar helaas…. We lopen weer terug naar het plein, we zullen op de één of andere manier toch terug moeten zien te komen naar ons hotel. Een heel vriendelijke Colombiaanse meneer helpt ons, zijn Engels is redelijk goed (voor Colombiaanse begrippen zeer goed). En hij helpt ons om een kaartje te kopen. En hij reist zelfs met ons mee en legt ons uit waar we over moeten stappen en waar we eruit moeten.  Als we even staan te wachten in het station voel ik dat iemand me aanraakt (per ongeluk) op mijn rug, ik spring op als door een wesp gestoken, en ik draai me onmiddellijk om, nee na het fietsjat gebeuren voel ik me helemaal niet veilig meer hier. Als we moe door het hele gebeuren bij het hotel aankomen gaan we proberen uit te leggen aan het personeel wat er is gebeurd. Als we vertellen waar we de fietsjes hebben vastgezet zijn ze een soort van verontwaardigd gereageerd door het personeel en wordt er gezegd. “Maar je moet je fietsen nooit op een openbare plek zetten, dan worden ze zeker gestolen!”  “Je moet fietsen op de “fietsparkeer plek” zetten”. Nou dat hadden ze ons dan voordat die vanmorgen vertrokken wel even  mogen vertellen toch? Dat hadden ze dus niet gedaan, niks uitgelegd en ook niet gewaarschuwd. Ondertussen is er overleg met het “management” en als wij in het restaurant zitten bij te komen met een drankje komen ze ons met 2 personen ons vertellen dat we (wij denken dan nog) $ 150,-- dollar moeten betalen voor het diefstal van 1 fiets.  Ik ben er niet blij mee, maar ik snap wel dat zij ook kosten hebben. Ik ben eigenlijk klaar met Bogota het hoeft voor mij niet meer. Overigens als we een paar dagen later bij het hotel uitchecken blijkt dat we $ 300,--  moeten betalen voor de gestolen tweedehands fietsjes. En dan wordt er ook nog gezegd dat ze ons niet het volle pond laten betalen en dat het nog meer had kunnen zijn! Ik voelde met echt gen…d! Klaarblijkelijk is het management van Hotel B3 Virrey in Bogota van mening dat buitenlandse gasten die geen Spaans kunnen lezen of spreken hadden moeten weten dat je een fietsje niet vast kunt zetten op een drukke publieke plek vlak bij een politiepost onder het oog van meerdere camera’s  aan een verkeersbord. En als je dat toch doet dat dan de fietsjes gestolen worden, soort van eigen schuld dikke bult! Het spreekt voor zich dat ik niet zo’n lovende recensie heb achter gelaten op booking.com. We hebben ons zelfs afgevraagd of de fietsjes werkelijk gestolen zijn…. Er lag helemaal niets van de sloten op de grond waar ze stonden,  ze waren als van de aardbodem verdwenen. Het was geen leuke start van onze vakantie, maar ik ga het van me afzetten, gebeurd is gebeurd.

Woensdag 17 juli

We gaan zeker geen fietsen meer lenen, vandaag gaan we er op uit met de Transmelio, het is een bus systeem wat door de hele stad loopt en vaste grote haltes heeft waar er gestopt wordt. Duur is het niet en voor weinig geld. Met behulp van een soort plattegrond kun je prima zien waar je uit moet stappen. Ik niet natuurlijk, maar Richard wel. We zijn van plan om weer naar de wijk Candeleria te gaan om mee te lopen met de gratis graffiti tour van wat ik er over gelezen heb is het de moeite waard. Na een keer overgestapt te zijn komen we netjes op de plaats van bestemming en op het plein ontdekken we algauw de herkenbare blauwe paraplu van de gids. Er moet nog even gewacht worden tot 10:00 en dan gaan we vertrekken. Deze gids spreekt wel goed Engels hij heeft zijn jeugd in Amerika doorgebracht en is sinds een aantal jaren weer terug in Colombia. Hij praat veel (te veel) en legt van alles uit over de graffiti. Graffiti is ook een manier om je protest uit te drukken, we lopen en lopen en we zien de mooiste kunstwerken. Iedere graffiti artiest heeft zijn of haar eigen stijl en dat is heel goed te zien.

Ik maak foto’s veel foto’s het een is nog mooier dan het ander. Kleurig stijlvol en interessant. Bogota is een stad met grote tegenstellingen, arm en rijk. Vlak voor één van de graffiti kunstwerken ligt iemand (een dakloze) op de stoep te slapen, het is een treurig gezicht.

 zoveel verschillende stijlen waren er te zien..

 De kunstenares heeft haar graffiti met een bezem opgebracht omdat ze er anders niet bij kon.

We gaan op een gegeven moment even een museum in waar graffiti wordt geëxposeerd, mooi.

Als we na 2 uur weer terug zijn bij ons startpunt zijn we best moe geworden van het lopen (ook hier gaat het soms omhoog).

Zo mooi allemaal.

 Dit is overigens geen graffiti dit is mozaïek, ook mooi.

 Kijk hoe mooi de staart doorloopt in het andere gebouw..

We zijn toe aan de lunch, onze gids had ons getipt voor een lekker restaurant Sant Just en dat bleek waar. We hebben er heerlijk gegeten, vegetarisch.. met verse groene asperges en een geitenkaas salade. Het zag er prachtig uit en het smaakte verrukkelijk.

Na de lunch hadden we besloten om met de kabelbaan naar de Montserat te gaan. Je hebt dan een prachtig uitzicht over de stad Bogota. Zo gezegd zo gedaan, het wandelingetje (stijl omhoog) ernaar toe was pfffffffffffft. En bij de kabelbaan was het druk, we moesten wel even wachten voordat we omhoog konden.

Het ritje is leuk en het uitzicht is ook wel mooi, wat is Bogota toch een grote stad.. niet helemaal ons ding al die drukte en mensen.

Toen we weer beneden waren zijn we met de Transmelio weer richting ons hotel gegaan. In deze bus (die overigens vaak propvol zijn) stond een jong meisje in tranen in het Spaans haar verhaal te vertellen ik kon het niet verstaan maar het was wel erg zo te zien want een mede passagiers begon ook te huilen. En werd haar geld toegestopt.  Ik vermoed dat ze een vluchtelinge was uit Venezuela, deze mensen hebben vaak helemaal niks. En omdat ze ook vaak geen papieren hebben kunnen ze nergens terecht. Toen we in de goede wijk waren beland hebben we nog even ergens wat gedronken voor we naar het hotel gingen. En toen werd het ons wederom duidelijk dat er veel armoede heerst. Echt om de haverklap kwamen er mensen bij ons aan het tafeltje of we, snoep of andere zaken wilden kopen. Oude mensen jonge mensen vrouwen met kinderen, niet leuk het doet je beseffen dat je heel blij mag zijn dat je op een andere plek in de wereld geboren bent. Het draagt ook niet bij aan vakantiegevoel trouwens.

Morgen in de middag vertrekken we uit Bogota en ik ben er blij van. Als ik mensen een reisadvies zou geven dan zou ik zeggen blijf er 1 dag en vertrek dan weer. Tenzij je van mensenmassa’s verkeer, uitlaatgassen, stank en armoede houdt, dan kun je er je hart ophalen.

In mijn volgende blog, we reizen door naar Salento  maar onze reis gaat niet rechtstreeks…