21 en 22 juli, reis naar Medellín, en ik heb nooit geweten dat traplopen zo vermoeiend kan zijn..

Zondag 21 juli we gaan onderweg naar Medellín

We hebben niet zo’n beste nacht achter de rug. Het bed was behoorlijk hard en onze kamer was vlak bij de slaapzaal in de buurt. Waarin iemand sliep die een heel bos door had gezaagd. We waren op tijd bij het ontbijt wat zoals heel vaak in Colombia bestond uit  roerei en boterhammen met koffie of thee. Ik eet normaal maar 1 ei per week dus iedere dag ei is dan wel anders en Rich eet normaal gesproken 1 ei in ongeveer 3 maanden. Na het ontbijt hebben we uitgecheckt en zijn we omstreeks 09.00 uur richting busstation gelopen. De balie voor de bus naar Medellín was al open, mooi. Toen we informeerden of er nog kaarten waren werden we teleurgesteld nee alles was vol. Jammer, dan zouden we kaarten moeten kopen die ons alleen naar Armenia zou brengen. We waren al bijna onderweg naar de ander balie toen de medewerker zich ons herinnerde. Wacht eens zei hij zijn jullie Silvia en Richard?

Ja, oh nou in dat geval zijn er nog 2 kaarten voor jullie voor de bus van 10.00, wij waren blij. Er hadden blijkbaar 2 mensen afgezegd, heel fijn voor ons. We moesten nog even wachten voor vertrek maar dat was niet erg. We hebben lekker relaxt in het zonnetje gezeten, fijn dat we vandaag niet hoeven lopen. De beentjes waren nog gevoelig van gisteren dus het kwam goed uit dat we vandaag een rustdagje hadden. Even later kwam de bus aangereden en dat was een ander soort bus dan waar we voorheen in hadden gezeten. Hij was een slag groter en luxer was hij ook, hij had airco en er was zelfs een toilet in de bus. Toen we in mochten stappen wilden wij ergens in het midden van de bus  gaan zitten. Dat ging ook iets anders dan wij gewend waren, we hoorden van een medepassagier dat je wel op de “goede stoel “ moet gaan zitten. Wisten wij veel… als je in Colombia een kaartje voor een bus koopt dan zit daar gelijk een stoelnummer aan vast. Dit hield voor ons in dat we niet midden in de bus zaten maar helemaal achterin en ook niet naast elkaar helaas. Gelukkig was er een aardige jongen die met ons van plaats wilde ruilen toen hij zag dat wij niet naast elkaar zaten. Deze jongen ruilde later nog een keer van plek zodat een ander stelletje ook naast elkaar kon zitten, aardig van hem. De grotere tassen en koffers verdwenen in het ruim, wij mochten alle rugzakjes in de bus laten omdat ze zo klein waren. Toen kon de reis beginnen, ze hadden ons van te voren verteld dat het een rit van ongeveer 7 uur zou zijn. Pfft…. Een beste zit zeg maar, wij zijn helemaal niet gewend aan dit soort lange busreizen.  Het landschap waar we doorheen reden was mooi. Bergachtig dat ook, en dat hield in dat de bus niet erg hard kon rijden.

Vaak tussen de 25 en 45 km per uur. Er reed veel vrachtverkeer op deze weg en dat werd zodra het kon door onze bus ingehaald. Desondanks kropen de kilometers voorbij, toen we ongeveer 4 uur in de bus hadden gezeten werd er gestopt bij een wegrestaurant. Iedereen de bus uit voor een sanitaire stop en om wat te eten en te drinken. We liepen een beetje rond om onze benen wat te strekken toen mijn oog op een veewagen viel.

Een heel ander model dan de wagens die in Nederland rondrijden. Na de pauze stapten we weer in en vervolgend onze weg. Helaas kregen we onderweg nog te maken met file omdat er aan de weg gewerkt werd. Dit heeft ons 2 uur extra reistijd opgeleverd. Na ongeveer 9 uur rijden waren we dan eindelijk in Medellín, er werd gestopt bij een heel groot busstation. Vandaar hebben we een taxi genomen, er liep speciaal personeel rond wat reizigers hierbij hielp, prima geregeld. Toen onderweg naar ons hotel, ook in Medellín was het druk op de weg. Heel veel auto’s en ook vele motoren bepaalden het straatbeeld. Onze chauffeur had een beetje moeite om ons hotel te vinden maar het lukte uiteindelijk wel. Nadat we zijn ingecheckt zijn we naar onze kamer gegaan, die zag er heel prima uit. Heel ruim en het matras voelde goed aan niet zo hard als de matras van ons vorige hostel. Er stond een vreemd kaartje op het nachtkastje…  dit is niet toegestaan, geen seksuele exploitatie van meisjes jongens en jong adolescenten…  Ik heb dat nog nooit gezien.

Nadat we ons hebben geïnstalleerd zijn we naar buiten gewandeld we zaten vlak bij een drukke straat. Daar hebben we een Italiaans restaurant opgezocht en hebben we pizza gegeten. Medellín was ook lekker warm en we konden we ’s avonds makkelijk in zomerkleding rondlopen . In Bogota was het een heel stuk frisser en was een lange broek en jasje geen overbodige luxe. We lagen redelijk op tijd in bed, moe van de reis en ook van de slechte nachtrust van de nacht ervoor. Wat ons tijdens onze vakantie duidelijk is geworden is, is dat backpacken best erg vermoeiend is. Je bent gedurende je reis nog aan het plannen en regelen en je veranderd iedere keer van locatie en bed…

Maandag 22 juli

We hadden best redelijk geslapen en de volgende dag werden we uitgerust wakker. Op naar het ontbijt… en jullie raden het al… brood met roerei. Ik kan echt voorlopig geen ei meer zien, ik snap niet dat mensen dit iedere dag kunnen eten. Na het ontbijt even bij de receptioniste ( die in dit hotel erbarmelijk Engels sprak) geïnformeerd hoe we het beste naar Guatapé konden komen. Ik had op Internet gelezen dat Guatapé de moeite waard was dus het leek ons leuk om het te gaan bezoeken. Onderstaand wat info over Guatapé en de omgeving die ik op het Internet gevonden heb.

Guatapé is een pittoresk plaatsje dat is gesticht in 1811. Het dorp is gelegen aan een meer dat is ontstaan doordat er in de buurt een stuwdam werd gebouwd. De naam betekent Land van Stenen en Water in de lokale, Quechua taal. Veel noemenswaardige bezienswaardigheden zijn er niet in Guatapé, maar een wandeling door het centrum zal niet teleurstellen. Vergaap je je aan de kleurrijke gebouwen en de vrolijke versieringen. Je zult ongetwijfeld de hele tijd met een grote lach rondlopen. Gitaren, bootjes, paarden en gekleurde cirkels passeren allemaal de revue. Enkele kilometers ten westen van Guatapé vind je La Piedra, Spaans voor De Rots. Het is een granietkoepel gelegen in de Andes. Op het hoogste deel aan de zuidoostzijde heeft de rots een hoogte van 2.135 meter boven zeeniveau. In de rots bevinden zich scheuren, waarvan er een is gebruikt voor de constructie van meer dan 600 treden om naar de top te gaan. Vanaf de rots heeft men zicht op de omgeving met het meer en de stuwdam.

Om naar Guatapé te komen bleek dat we eerst met de Metro, naar dat grote busstation terug moesten en vandaar konden we met een bus naar Guatapé. Ons hotel was echt heel dicht bij het Metro station, dat was fijn.

Nadat Richard kaarten had gekocht konden we door de automatische poortjes. Wat mij op is gevallen op ieder station staat er Politie, ook op straat was altijd veel politie te zien in de grotere steden en plaatsen. Ook veel motoragenten trouwens, wel zo handig in dit drukke verkeer. We moesten nog een keer overstappen om bij het busstation te komen.

We hadden een handige plattegrond van het Metro stelsel gekregen toen Rich de kaartjes had gekocht en die kwam van pas. Toen we bij het grote busstation waren hebben we even moeten zoeken voordat we het juiste loket hadden gevonden voor de bus naar Guatapé. Deze bus was niet zo groot, een heel stuk kleiner en ook niet zo luxe, geen airco. “Onze” stoelen zaten dit keer niet achter in de bus maar ergens in het midden.

Toen de bus vol zat vertrok hij eerst een stuk over mooi glad en recht asfalt. Ik dacht fijn, dat schiet lekker op ik had het nog niet gedacht of we gingen van deze weg af. Het werd weer slingeren geblazen en de bus stopte onderweg ook diverse keren om mensen op te pikken. Omdat alle stoelen vol waren moesten deze passagiers staan. Ook stapten er mensen op en uit de bus om allerlei  goederen te verkopen in de bus. Taart, chips, snoep en drinken ze bleven dan een klein eindje meerijden en dan stapten ze de bus weer uit. Heel bijzonder.....  Op de terugweg van Guatapé naar Medellín stapte er een man in de bus die ging staan rappen… en daarvoor een beloning verwachtte. Ik ben geen fan van dit soort muziek (het was niet om aan te horen), blij dat hij weer uitstapte.

Na een rit van ongeveer 2,5 uur waren we bij Guaptapé in de buurt. Vanuit de bus was in de berg El Peñon al te zien.

We werden bij het busstation van Guaptapé  afgezet, waar we gelijk de buskaartjes voor de terugreis hebben gekocht. Daarna zijn we gaan dwalen door de straatjes, wat een kleurrijk vrolijk stadje is dit. De huizen waren met frisse kleuren verf beschilderd. Overigens is Guatapé echt behoorlijk toeristisch tenminste dat vonden wij.

Het kerkje hebben we ook even van binnen bekeken, mooi hoor met glas in lood en met een opvallend houten plafond.

El Peñon wilden we natuurlijk ook bezoeken en we zijn met één van de vele gemotoriseerde tuk-tuks die er rondreden naar de rots gereden. Toen we dichterbij kwamen zagen we pas hoe hoog hij is.

Dat zou een hele klim worden…. Nadat Rich kaartjes heeft gekocht zijn we aan de klim begonnen. Het waren heeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeel treden. Gelukkig werd er om de 50 treden aangegeven hoe hoog je al was, waaaaaaaaaat pas 250 treden… dan moeten we er nog 400…..

We hebben met regelmaat rustpauzes ingelast, het was ook erg warm trouwens en al ons luie zweet kwam er ook nog uit. Het uitzicht was prachtig, we hebben ervan genoten.

Eenmaal boven konden we om ons heen kijken echt wel mooi al dat water en het groen. We hebben onszelf op een lekker ijsje getrakteerd, we hadden het verdiend vonden we. Na een tijdje zijn we aan de terugweg begonnen, ook inspannend al die trappen weer af. Maar het was een leuke ervaring om mee te maken.

 Deze mooie tor liep over mijn rug..

Toen weer met een Tuk-tuk terug naar Guatapé. Waar we nog wat hebben rondgeslenterd.

Toen was het weer tijd om weer terug naar Medellín te gaan met de bus.  

En de Metro heeft ons weer keurig vlakbij ons hotel afgezet. We hebben bij een restaurantje wat gegeten en zijn toen weer op tijd ons mandje ingekropen. Het was een leuke en goed gevulde dag. 

In mijn volgende blog.Medellín van boven af is het anders, helaas het nationale park is dicht daarom we gaan naar een ander park… en we vertrekken richting Cartagena…