30 december 2019 t/m 11 januari 2020 Mijn camera is kapot! – Oud en Nieuw op de boot en meer….

Een rustig begin van de week, wat gewassen en wat boodschapjes gedaan

Dinsdag 31 december

We gaan een duikje doen in de buurt van Andrea. Lekker om weer in het water te liggen. Het is zoals altijd mooi, we zien een lionfish en een squid en de “normale” dingen. 

    

 Mijn camera spoel ik zoals altijd direct na het duiken af met zoet water en thuis spoel ik hem nog een keer met zoet water. Daarna droog ik hem af en leg hem op tafel, ik maak de camera meestal pas een dag later open om de foto’s via de laptop eraf te halen. Maar als we later op de bank tv zitten te kijken gebeurd er iets vreemds. De camera springt spontaan vanzelf aan en ook de Wifi gaat aan terwijl we niets doen. Hem uitzetten is niet mogelijk, de aan/uit knop werkt niet. Heel raar, na een paar minuten gaat hij weer uit. Maar even later springt hij weer aan, dit herhaalt zich een keer of 8. We kunnen de camera niet meer zelf bedienen, hij reageert nergens op. Misschien de batterij denkt Rich en we besluiten om hem aan de stroom te leggen. Hij gaat weer aan, maar uitzetten ho maar. Dat is niet mogelijk, de afdrukknop werkt ook niet meer. Heel raar, we laten hem aan de stroom in de hoop dat hij oplaadt. In de avond vertrekken we rond 21:00 richting Kralendijk, we gaan Mark en Helen ophalen. We worden om 21.30 verwacht bij de boot. Dit jaar gaan we niet thuis het vuurwerk bekijken maar vanaf zee we zullen tot ongeveer 01.00 op het water zijn. De onderwatercamera heb ik ook meegenomen in de hoop dat ik een paar plaatjes kan schieten van het vuurwerk wat ongetwijfeld op land zal worden afgestoken. Het is gezellig druk als we bij de sloep aankomen, hij is vol meer dan 20 mensen aan boord. Er staan oliebollen klaar en allerlei lekkere hapjes die we gedurende ons boottochtje aangeboden krijgen. Drankjes zijn er ook er is een erg gezellige sfeer aan boord. De tijd vliegt, de andere boot van de Compass, de Nawati komt langszij varen en naast elkaar varen we gezamenlijk heen en weer voor de kust van Bonaire.

 

Voor we het weten is het 12.00 we proosten op een mooi nieuwjaar met een glas champagne en op de kust barst het vuurwerk los. Wat een prachtig gezicht, gouden sterren spatten uiteen, rood, blauw, en groen kleurt de zwarte lucht het is één zee van  vuurwerk.

Als ik probeer er een foto van te maken lukt het niet.. de Nikon reageert nergens meer op. Met mijn telefoon maak ik een paar plaatjes maar dat geeft niet echt weer wat we zien. Genieten doen we zeker van al het moois. Dit is wel voor herhaling vatbaar, zo het nieuwe jaar ingaan. Ik babbel wat met de eigenaren van de boten, misschien ga ik in het nieuwe jaar met hen meevaren. Zij doen ook tourtjes op het water en er wordt ook gesnorkeld met de gasten (dat lijkt mij super leuk). Van het ander bedrijf  waar ik mee heb gevaren heb ik nooit meer iets gehoord, dus blijkbaar hadden ze geen klik met mij en klaarblijkelijk vonden ze dat ik niet voldeed, want anders hadden ze vast wel wat van zich laten horen. Maar een nieuw jaar biedt misschien wel weer nieuwe kansen.

We liggen rond 01.30 in ons mandje.

Woensdag 1 januari 2020

Richard gaat met de Nikon Coolpix W300 terug naar de winkel op Bonaire waar we hem hebben gekocht. Daar wordt het ook heel vreemd gevonden zoals de camera doet. Als hij aan de stroom ligt dan kan er wel mee gefilmd worden en ook een foto op afstandsbediening lukt, maar voor de rest werkt hij niet. Ons wordt geadviseerd om een “ticket” aan te maken op internet bij Nikon en dat wij zelf de camera naar Amerika . Het was voor de winkel “lastig” om hem op te sturen i.v.m. douane toestanden. Omdat de camera nog geen 2 jaar oud is zit er nog garantie op, maar vind de bon maar eens… Wij vinden het ook erg lastig om het ticket  aan te maken is voor ons geen makkie alles is in het Engels het lukt ons niet. Richard gaat vervolgens met de camera terug naar de winkel en laat hem daar achter met het verzoek of zij ons hierbij willen helpen. Als hij na 4 dagen weer naar de winkel gaat blijkt dat er niets is gedaan met de camera wegens drukte. Richard neemt de camera maar weer mee naar huis….. grrrr. Dit verhaal krijgt nog een (vervelend) lang staartje…. Ik ben mijn camera kwijt en dat voelt wel raar als ik in het water ben… geen foto’s te kunnen maken.

Donderdag 2 januari 2020

Ik ga snorkelen met de Queens bij Sebastian, ik mag van Joke haar onderwatercamera lenen, daar ben ik blij mee! Het is bijna dezelfde camera als die ik heb maar het is een ouder type. We worden verwend met op de grond 2 slipper lobsters en later dicht aan de kant zit een octopus die zich van zijn beste kant laat zien. Mooi hoor, daarna drinken we zoals altijd gezellig koffie en kletsen we bij.

  

   

 

Vrijdag 3 januari 2020

We hebben afgesproken met Mark Helen en Wilfried, het plan is dat we gaan duiken in het Washington Slagbaaipark. En daarna staat er een bbq op het programma een prima idee. We gaan vandaag duiken bij Boka Bartol, er staat weinig wind en in het water komen is zelfs vrij eenvoudig. Dat is hier zeker niet altijd het geval.

 

Als we net onder zijn gedoken zien we gelijk 2 grijze Amerikaanse roggen. En één van hen is zo rustig dat we hem van heel dicht bij kunnen benaderen. Ik had hier echt super plaatjes kunnen schieten, echt zo jammer dat ik er geen foto’s van kon maken ik baal echt als een stekker dat ik geen onderwatercamera meer heb, je kon echt zo dichtbij komen minder dan 1 meter… . Wilfried maakt wat opnamen met zijn filmcamera en deze komen later via de app binnen. Later tijdens deze duik zie ik in een hol stuk koraal nog een grote groene murene liggen, ook mooi. Na het duiken drinken we koffie en rijden een stukje verder. Bij een picknick tafel stoppen we, het is tijd voor de bbq. Lekker zelf gemaakte saté, hamburgers met sla en brood met kruidenboter. Daarna rijden we verder, het is vanaf hier nog best een stukje rijden naar Slagbaai. En vanaf Slagbaai rijden we verder naar de uitgang. Het was een super gezellige  dag!

Maandag 6 januari 2020

Het leven op Bonaire is mooi, maar ook hier zijn er soms rustige dagen waarin er geen bijzonder dingen gebeuren.  Dinsdags heb ik een afspraak bij de kapper, dat is wel nodig want mijn laatste knipbeurt was in augustus in Colombia.

Woensdag 8 januari 2020

Vandaag heb ik bij grote uitzondering 2 tours op 1 dag, ik wil eigenlijk geen 2 tours per dag doen. Maar ze zaten omhoog op mijn werk dus vandaar. Ik begin met een Zuidtourtje vandaag met gasten van de Norwegian Gem, de gasten kwamen van Canada en dat is toch wel een ander soort publiek dan Amerikanen. Pfft, zeer serieuze gezichten geen enthousiasme, zulke tours kosten me veel energie. De gasten zijn wel tevreden en dat is ook belangrijk. Daarna  heb ik een boterhammetje op de pier gegeten. In de middag heb ik een “privé tour” van Charlie and friends. Toen ik deze tour op de app binnen kreeg heb ik gevraagd hoeveel gasten ik zou hebben… het antwoord verbaasde me nogal het waren 57 personen!! Ik dacht wat vreemd het is toch een
“privé tour”??? Ik dacht misschien is die Charlie jarig en heeft hij veel vrienden uitgenodigd? Om een lang verhaal kort te maken, we zouden met 2 bussen gaan rijden en omdat de bussen van mijn werkgever allen al bezet waren hadden ze bij een andere touroperator 2 bussen mét chauffeur gehuurd….. Nou het werd een gedenkwaardige tour… Ik werd op een gegeven moment op de pier aangesproken door een wat oudere meneer… hij hoorde bij het gezelschap van Charlie. Het bleek om een begeleidde reis te gaan, Charlie was de naam van het (kleine) reisbureautje wat voor gasten een reis organiseerde en dus ook voor hen tourtjes regelde. Helen was er inmiddels ook, haar bus (een mega grote van 42 personen was inmiddels wel gearriveerd) mijn bus (nog) niet. En het duurde en duurde en toen kwam mijn bus, deze was een heel stuk kleiner  er konden max 22 personen in. De chauffeur was thuis gebeld dat hij direct met de bus naar de pier moest komen (er was kleine miscommunicatie geweest??). Het merendeel van het reisgezelschap ging mee met de grote bus, ik had 21 gasten. Toen ik de bus bekeek zag ik al gelijk dat het niet zo’n beste bus was (grote roestplekken bij de deur, met wat gaatjes) en het stuur daar ontbrak het plastic middendeel… je zag de moeren zitten. De airco werkte ook niet al te best en een microfoon zat er ook niet in mijn bus (ook niet in die van Helen, maar zij kon gelukkig de microfoon van haar chauffeur lenen). Maar voor mij betekende het dat ik de hele rit zeer luid zou moeten spreken zodat iedereen het kon verstaan, de gasten waren allemaal 60+/70 en 80+. Niet zo’n leuk vooruitzicht, maar goed. Toen we bij de slavenhuisjes waren vroegen mijn gasten of ze wat water konden krijgen om te drinken. In onze “eigen” bussen is er altijd een water Jug aanwezig. Jullie raden het al… in deze bus was er geen water.

Niet zo leuk, toen mijn chauffeur opperde dat hij misschien wel wat water zou kunnen kopen bij de supermarkt heb ik gelijk gezegd dat hij dat maar moest gaan doen. Want als de gasten geen water hadden dan kon ik het niet maken om een slokje water drinken om de keel te smeren tijdens het gidsen (ik heb altijd een klein flesje water bij me in mijn tas). Zo gezegd zo gedaan, we hebben een stop gemaakt in Belnem bij een Chinese supermarkt en we konden daarna flesjes met water uitdelen. De gasten blij, en ik ook!  Toen weer verder, op zich verliep de tour verder prima, ik moest wel heel luid spreken want de gasten waren zoals gezegd waren wat ouder maar het ging. Bij Gotomeer aangekomen moesten we wat heuveltjes oprijden. De bus had er moeite mee, echt grote moeite…. En op een gegeven moment sloeg de motor af halverwege een heuvel.. de bus begon langzaam achteruit te rollen, de auto die achter ons reed moest ook achteruit. Een bijzonder onprettige ervaring vond ik het, want ik ben verantwoordelijk voor het welzijn van de gasten. De chauffeur zei “wat moet ik doen”? Ik zei:  “handrem erop!” Dat werkte en gelukkig stonden we toen stil.. Toen moest hij de bus starten, gelukkig lukte dit.. “en wat nu zei de chauffeur??” Ik zei: “ GAS erop!!”, wat hij deed… de auto achter ons was niet meer zichtbaar door de grote zwarte rookwolken die uit de uitlaat kwamen.. maar gelukkig kwamen we de berg wel op. De koppelingsplaten hebben wel wat geleden vrees ik. Maar ik was er blij mee dat we heelhuids boven waren gekomen. Toen we bij Goto meer waren vroegen mijn gasten hoe laat we weer terug zouden zijn.. nou dus ietsjes later dan gepland. Dus toen we door Rincon heen waren heb ik de chauffeur gevraagd of hij wat door wilde rijden naar Kralendijk. Ik kreeg als antwoord dat hij dat niet durfde met deze bus. Oke, zei ik laat “het dan maar, dan zijn we maar wat later terug, liever later en veilig terug”. Vóór Arawak  (voor de mensen die Bonaire kennen een bekende plek)  richting Kralendijk hield de bus het voor gezien. Hij kapte er mee.. en hij kon ook niet meer worden gestart (accu??) Ik had overigens ook al gezien dat de benzine meter niet al te hoog meer stond, maar goed….. De chauffeur kon hem nog wel aan de kant rijden maar toen was het einde oefening! Ik heb mijn werkgever gebeld en gevraagd of ze een bus wilden sturen. Ook de chauffeur heeft met zijn werkgever gebeld. Mijn gasten hadden het erg warm, we hebben alle ramen open gedaan en een aantal van hen wilden buiten wachten en zijn op mijn aanwijzingen naast de bus in de berm gaan staan. De weg naar Kralendijk is heel gevaarlijk er wordt altijd heel hard gereden. De chauffeur liep op een gegeven moment aan de weg zijde bij de bus en werd bijna door een motorrijder geschept! Afijn, na ruim een half uur kwam er een hele grote gele oude Amerikaanse schoolbus om ons op te halen… met ARKO (alle ramen waren eruit). 

Iedereen is overgestapt, met uitzondering van de chauffeur, die moest bij de kapotte bus blijven, wel sneu voor hem, hij kon er ook niets aan doen. De gasten hebben hem nog wel wat tipgeld gegeven. De grote schoolbus beviel mijn gasten prima, hij was een stuk koeler dan de bus waar we uit waren gekomen. Maar ik moest nog harder schreeuwen om me verstaanbaar te maken omdat er veel geluidsoverlast was doordat de wind door de bus blies. Gelukkig hebben mijn gasten het mij niet kwalijk genomen dat deze tour zo krakkemikkig is verlopen. Ik heb een super hoge tip gehad en ze waren overal best tevreden. Ik had na dit ritje echt barstende koppijn, of het nou kwam door stress of het geschreeuw, dat weet ik niet.. maar ik heb thuis wel even wat pilletjes in genomen. De volgende dag ben ik even naar “kantoor” geweest, om deze tour te bespreken, op deze manier ga ik echt nooit meer een tour doen! Ik heb me tijdens de rit echt zorgen gemaakt over het welzijn van mijn gasten. Toen ze op kantoor hoorden wat er gebeurd was vonden zij dit ook erg vervelend en zouden in de toekomst ook zeker niet meer voor deze oplossing kiezen! Helen haar tour was verder prima verlopen, maar zij heeft de gehele weg moeten staan en zich staande moeten houden een de paal in de bus omdat er geen stoel was waar ze op kon zitten. En toen haar tour net was begonnen had haar chauffeur het woord genomen en zichzelf voorgesteld en wat voor soort tour ze gingen doen bla bla bla bla… en oh ja… dit is Helen, ze is vandaag gids….Toen heeft Helen het spreken overgenomen….. wie was er ook al weer de gids? Gelukkig hielpen de hoofdpijnpilletjes goed en na wat rust ging het weer prima. In de avond hadden we van het werk een Nieuwjaarsetentje met alle collega’s, lekker en gezellig.

Donderdag 9 januari

Ik ga vandaag niet snorkelen, ik wordt wakker met enorme buikkrampen… echt not nice! Daarna ben ik 4x naar het toilet geweest.. zou er iets niet in orde zijn geweest met het eten gisteravond? En vandaag moet ik alweer uit eten.. want vandaag is er de jaarlijkse nieuwjaarslunch met de Queens, gezellig bij Dividivi. Gelukkig zakken de krampen af en voel ik me weer redelijk in orde. De lunch is reuze gezellig, ik zit naast Dini en zij vertelde dat zij ook problemen had gehad met haar Nikon W300 camera die ze op Bonaire had gekocht. Zij vertelde dat ze de camera mee had gestuurd met vrienden naar Nederland en dat zij hem  daar op de post hadden gedaan naar de reparatie afdeling van Nikon. Uiteindelijk had ze had zelfs een hele nieuwe camera gehad, dat klonk goed, een stuk simpeler dan lastige toestanden (met douane, de Engelse site waar we een verzendticket zouden moeten aanmaken etc.) Ik denk dat wij het ook op die manier gaan doen. Daarna werd het tijd voor het jaarlijkse spel.. Iedereen heeft een klein cadeautje gekocht en deze liggen allemaal op een tafel. Als iedereen een nummertje heeft getrokken worden er cadeautjes gepakt, uitgepakt en soms geruild met iets wat al is uitgepakt waarna degene waarvan het cadeautje is “afgepakt” het  onuitgepakte cadeautje dan krijgt. Na afloop is iedereen met een leuk presentje naar huis gegaan, ik ook ik heb dit jaar een heerlijke douche mouse gekregen.

Vrijdag 10 januari

Ik stuur een mail naar de Queens om te vragen of er iemand is die binnenkort naar Nederland gaat en of er iemand is die onze camera voor ons op de post wil doen.  Daarna ga ik werken bij Dividesk. Als ik ’s middags mijn mail bekijk heb ik best veel reacties (3) Jolien vertrekt morgen en zij wil het wel voor ons doen… nou dat is heel fijn. We gaan proberen om bij de fotozaak nog een kassabon te krijgen en dan kan de camera mee naar Nederland..

Zaterdag 11 januari

Het verzendticket voor de camera is heel gemakkelijk te maken via de Nederlandse site, we printen het 2x. Dan de kassabon… dat heeft nog wat voeten in aarde gekost om de kassabon te krijgen (de fotowinkel is op zaterdag dicht) maar het is uiteindelijk toch gelukt om van hen een print te krijgen. We pakken de camera zorgvuldig in met bubblewrap en karton. Heel fijn, ik hoop toch zo dat hij snel gemaakt kan worden. Ik voel me echt onthand zonder onderwater camera.( toen was ik nog in de veronderstelling dat het allemaal “goed” zou komen…. Maar hoe anders zou alles lopen)….Jolien vertelde dat ze de camera in de loop van de week op de post zou doen.. zo rond de 16e, prima vond ik. Die avond kwamen Helen en Mark eerst gezellig wat drinken en daarna bleven ze mee eten, er stond hachee op het menu, lekker met rijst en sla.. We zijn feestelijk begonnen met een glaasje Prosecco en Mark en Helen hadden ook heerlijke wijntjes bij zich… we hebben best wat gedronken die avond… Het was gezellig!

Zondag 12 januari

   

Vandaag hebben we een feestje van één van onze collega’s hij is 40 jaar getrouwd en 1 kleinkind wordt die dag gedoopt en een ander kleinkind viert zijn communie. Het is dus een driedubbel feestje. We gaan er met een aantal collega’s naar toe. De zaal is feestelijk versierd en er staan prachtige taarten. Het is echt een Boneriaans feest, live muziek, en gezelligheid….

In mijn volgende blog.. ik ga mijn bril inruilen voor…. De Nikon pffffffffft… Ilse is jarig.. en rep die mij rauw op het dak valt…