7 t/m 14 augustus, we gaan naar Curacao en Bonaire en na de vakantie wordt ik geopereerd...

Woensdag 7 augustus 2019

Vandaag vertrekken we naar Bogota, en morgen vliegen we terug naar Curaçao. De vakantie zit er bijna op. We hebben nog een paar uurtjes voordat we vertrekken naar het vliegveld. In de ochtend hebben we nog tijd om voor de laatste keer door Leticia te wandelen. Ik wil nog een paar leuke armbandjes kopen, in Cartagena had ik er een paar gekregen (van bamboe) en in Leticia koop een paar geknoopte bandjes.

Leuk vind ik het als het zelf gemaakt is. Onze rugzakjes zijn weer ingepakt en alles past er nog steeds in. We checken uit bij het Waira Suite Hotel, het is ons prima bevallen. Dan gaan we met een taxi naar het vliegveld. Het is een super klein vliegveld,  vergelijkbaar met Flamingo Airport, het inchecken is zo gebeurd. Dan gaan we door de douane  de wachtruimte in.

Als we naar buiten kijken zien het we het vliegtuig al staan. Het wordt geladen, we zien vreemd gevormde pakketten op de lopende band het ruim in gaan (het lijken wel op mummies, in ieder geval hebben ze zo’n vorm). Dan is het tijd om te vertrekken, we zullen nog één nacht in Bogota blijven en vandaar weer naar Curaçao vliegen. Om die reden heb ik een overnachting voor ons geboekt in een accommodatie die dicht bij de luchthaven ligt het was niet duur (later bleek.. goedkoop is duurkoop) . Via Booking.com had een accommodatie gevonden Casa Familiar, het kreeg een 9 als cijfer. De vliegreis naar Bogota verliep voorspoedig en een taxi hadden we ook zo gevonden. Hij bracht ons naar ons hotel, we vonden de buurt waarin het hotel lag er niet bijster uitnodigend uitzien. En we waren dan ook verbaast toen de taxi stopte en ons verteld dat we er waren. Het was al wat later in de middag, het tuinhek zat op slot en een bel konden we eerst niet vinden. Gelukkig duurde het niet lang of de voordeur ging open, onze gastheer ontving ons vriendelijk. Hij sprak alleen geen woord Engels dus de conversatie ging wat moeizaam. Meneer heeft ons even in de woonkamer laten plaatsnemen even later kwam zijn zoon die sprak gebrekkig Engels. Hij bracht ons naar onze kamer op de eerste verdieping, de badkamer met wc was weer een verdieping hoger, voor mij niet echt praktisch.

De hotelkamer was sober, zeer sober en klein het bed paste er maar net in. Een raam zat er wel in maar dat gaf uitzicht op de gang. Het was ook niet echt een hotel, het was een woonhuis waarin een gezin woonde die één kamer verhuurde. Nadat we een beetje geïnstalleerd waren zijn we naar beneden gegaan en hebben we gevraagd of er een winkel in de buurt zat en of het veilig was om er buiten te lopen. Want we hadden al gezien dat voor alle huizen hekken zaten en ook voor alle ramen en dat gaf ons een wat onveilig gevoel. Ja hoor werd ons verzekerd het was veilig om er te lopen. We zijn op zoek gegaan naar de supermarkt en hebben deze snel gevonden. Restaurants hadden we in deze buurt nergens gezien dus hadden we besloten om maar voor een simpel avond eten te gaan. De supermarkt verkocht heerlijke verse broodjes, die hebben we genomen en samen met wat te drinken en wat yoghurt was dat ons avond maal voor ongeveer $ 7,--  waren we klaar. Met de spullen zijn we weer terug gelopen naar ons hotel, onderweg zagen we een pick-up op een wel heel bijzondere manier geparkeerd, hoe ze dat voor elkaar gekregen hadden?

Alles in ons hotel was oud ook de badkamer, de mensen waren overigens wel heel vriendelijk hoor dat wel. Na ons avondmaal hebben we nog wat gelezen en daarna wilden we gaan slapen. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De matras stamde naar ons idee uit de zestiger jaren en was een ouderwetse spiraalmatras, die al jaren geleden overleden was. De ijzeren veren prikten door de matras zo in je lichaam en het lag echt heel onaangenaam. Verder lagen er zware wollen dekens op het laken, het was echt een stap terug in de tijd. Na uren wakker gelegen te hebben, hebben midden in de nacht nog geprobeerd om de matras nog iets zachter te laten aanvoelen door onder het hoeslakens de wollen dekens te leggen. Maar ook dat hielp niet, wat een horror nacht we hebben beiden geen oog dicht gedaan.

Donderdag 8 augustus 2019

Nee, geen aanrader dit hotel, we zijn vroeg heel vroeg opgestaan, we waren gebroken. Het ontbijt was prima, de eigenaar had lekkere verse croissants gebakken. Maar we zijn niet zoals eerst onze bedoeling was tot 11.00 in het hotel gebleven. Direct na het ontbijt hebben we een taxi laten komen en zijn we richting Bogotá airport gegaan. Nadat we (zelf ) op het airport waren ingecheckt kon het lange wachten beginnen voor onze vlucht die omstreeks 14:00 vertrok. Gelukkig hadden we allebei een boek bij ons, we hebben lekker zitten lezen. In het vliegtuig hebben we nog een onaangename verassing gehad. We zaten op rij 14 samen met nog een meneer en voor ons zat een gezin. De vader zat voor de meneer, de ongeveer 6 jarige zoon zat in het midden voor Rich en de moeder zat voor mij. Het lampje gordel vast was net uit en de vader klapte de stoel voor zijn 6 jarige zoon (die geen lange benen had) in de lig stand. Rich kreeg de stoel bijna tegen zijn gezicht aan. De rest van de familie volgde al snel, wij zaten nogal bekrompen. Toen wij vervolgens probeerden om onze stoelen achteruit te doen konden we het knopje niet vinden. De stewardess gevraagd, nou het was simpel, wij hadden geen knopje omdat die rij stoelen niet achteruit konden omdat achter ons de mensen zaten die bij de nooduitgang zaten en er meer ruimte daarvoor was vrijgemaakt. Ik vond het nogal asociaal dat het kind van 6 gelijk in de achteruit werd gezet door papie… vervolgens zag ik dat het jongetje het ook nog lukte om met zijn benen tegen de stoelleuning voor hem te trappen. Natuurlijk werd hier door pap en mam niets van gezegd, hoe zeggen ze dat ook al weer… jong geleerd is oud gedaan? Ik ben blij dat het geen vlucht was van 10 uur, gelukkig maar 2 uur en een kwartier afzien. En ik had de minste last omdat ik korte benen heb, maar de mannen zaten bijna dubbelgevouwen en met de stoelleuningen van de stoelen die voor hen zaten bijna tegen hun neus aan. Niet erg comfortabel, weer wat geleerd, nooit meer stoelen op rij 14 bij dat type vliegtuig van Avianca overigens hadden wij die niet uitgezocht maar waren ze automatisch geboekt toen wij ons ticket online hadden  gekocht.

Toen we op Curaçao aankwamen stond Edwin ons al op te wachten. Wij waren snel door de douane, op ingecheckte bagage hoefden we ook maar heel even te wachten. Bij Ilse en Edwin voelt het ook als thuis, ze hebben een heerlijke logeerkamer en een zwembad in de tuin. Wij hebben onze spullen in de slaapkamer gezet en zijn daarna lekker in het zwembad gegaan. Die avond zijn we gezellig met zijn vieren uit eten geweest. We hebben genoeg te vertellen over onze belevenissen in Colombia.

Vrijdag 9 augustus 2019

We worden wakker na een heerlijke nachtrust we zijn weer lekker bijgetankt. We gaan vandaag even winkelen, Rich heeft nog wat schoenen nodig. We slagen, en we komen met wat leuke kledingstukken én schoenen terug. Rich heeft een hippe zwembroek gescoord, met een leuke opdruk “superdry”, grappig als je hem als zwembroek gaat gebruiken.

Zaterdag 10 augustus 2019

We vliegen terug naar Bonaire in een mini vliegtuigje van Divi de vakantie was leuk maar het is ook weer lekker om naar huis te gaan. Eenmaal thuis doen we wat wasjes, en boodschappen. Het lijkt alsof we nooit weg zijn geweest.

Zondag 11 augustus

We gebruiken de dag om gewoon wat te chillen. En bij te komen van de vakantie. Ik ga bij Carole in de tuin foto's maken van een nestje met suikerdiefjes, wat schattig zijn ze. Ook zitten er weer vele trupialen in haar tuin ook mooi.

De komende week wordt ik geopereerd ook best spannend vind ik. Ik ben nog nooit bewust onder narcose geweest, ja toen ik 5 was aan mijn amandelen maar daar weet ik niets meer van.

Maandag 12 augustus

De eerste werkdag van Richard na de vakantie en ik heb een paar afspraken in het ziekenhuis bij de specialist en bij de anesthesie. Ik krijg dan in eerste instantie te horen dat ik woensdag om 10.30 wordt geopereerd, later die dag krijg ik een telefoontje, er is een patiënt uitgevallen en ik ben nu als eerste aan de beurt of ik dat wil. Natuurlijk, hoe eerder op de dag hoe liever dan heb ik het maar gehad. Ik heb gedurende onze vakantie soms ook wat minder geslapen omdat ik (ondanks dat ik niet probeerde eraan te denken het ’s nachts soms wel eens lastig was).

Dinsdag 13 augustus

ik poets het huis even en strijk alle was weg, tja dat moet ook gebeuren.

Woensdag 14 augustus

Ik mag me op tijd melden in het ziekenhuis al om 07:15 vanaf 06:00 mag ik niets meer drinken. Richard brengt me weg. De uitslaapkamer ziet er prima uit. Ik mag een ziekenhuisnachthemd aantrekken en krijg vast wat pijnmedicatie vóóraf. Toen nog wat pleisters i.v.m. het controle systeem op de rug en op de romp, en de apparatuur kon aansloten worden. Het infuusprikken ging niet helemaal soepel, ik heb bovenop mijn hand aderen waar veel klepjes inzitten waar lastig doorheen te prikken is en het was ook erg pijnlijk. En lukte niet. Uiteindelijk is de naald op de hoogte van mijn duim aan de zijkant bij het gewricht aangeprikt en dat ging een stuk beter. De verpleegkundige wilde die ader eerst niet aanprikken omdat hij zo dicht bij het gewricht zit en daar veel beweging in zit.

Ik heb mijn hand netjes stilgehouden en het ging prima. Als ik al een tijdje zit te wachten komt de assistent melden dat helaas mijn operatie wordt uitgesteld. De reden was dat er 2 operatieassistenten teams zijn en er 1 de afgelopen nacht aan het opereren was geweest i.v.m. een spoedoperatie. Daardoor hadden ze nog maar 1 team beschikbaar. Om een lang verhaal kort te maken ik ben pas om 10.30 naar de ok gereden. De operatiekamers zijn pas nieuw en ze zagen er prima uit. Even wat vragen beantwoord, waarvoor ik kwam en mijn geboorte datum. Toen vroeg de anesthesist of ik van een cocktail hield, ja hoor lekker. Pina colada, mooi dan krijg je er nu een van mij… en hij drukte de eerste spuit met vloeistof in het infuus. Toen ik meldde dat ik me een beetje duizelig voelde, vond hij dat wel grappig. Ja dat komt door de eerste cocktail. De tweede ga je niet meer bewust meemaken.. en inderdaad, het licht ging uit! Ik ben om ongeveer 12:00 wakker geworden na de operatie en ze zijn er ongeveer 45 minuten bezig geweest. Ik had gelukkig helemaal nergens last van, niet misselijk en geen pijn. Wel had ik een hele droge mond, toen de verpleegkundige vroeg of ik wat wilde eten heb ik om een waterijsje gevraagd. Dat hebben ze ergens uit een diepvries getoverd heerlijk zo’n simpel waterijsje. Wat ik ook heel fijn vond toen ik onder de nachtjapon keek, ze hebben mij laparoscopisch kunnen opereren dus ik had geen grote wonden. Om 12.20 heb ik Richard gebeld en omstreeks 13.30 lag ik lekker in mijn eigen mandje. Ik was blij dat het erop zat,  nu even ervan bijkomen en de uitslag afwachten en dan kan ik dit boek afsluiten. Ik kan niet wachten.

In mijn volgende blog... ik krijg de uitslag doe het nog even rustig aan.