Zaterdag 1 februari t/m 14 februari 2020 werken, bont en blauw, en beten en krabben....

Zaterdag 1 februari

Vandaag heb ik een privé toertje met een Nederlands gezin, ik rijd vandaag zelf met het busje. De familie is een leuk gezin met al volwassen kinderen. Met Conny heb ik nog steeds contact ook nu ze weer in Nederland terug zijn, leuk😁!  Ik vind het nog steeds leuk om mensen te laten zien hoe mooi Bonaire is. Het is niet alleen de zee die mooi is, ook de natuur van Bonaire is echt de moeite waard, het landschap dat zo wisselt. Bij 1000 steps spotten we een paartje Lora’s (papegaaien), echt zo jammer dat ik mijn camera niet bij me heb. Later bij het Gotomeer zien we ook mooie flamingo’s. We boffen maar weer, ik heb echt geen nare baan 😊.

Zondag 2 februari

Richard en ik besluiten om een rondje Zuid te doen, ik neem de camera mee. Via Kite city komen we bij Sorobon, onder het genot van een drankje genieten we van het  weidse uitzicht en de windsurfers. En van de grappige teksten die op de bordjes staan.

  

  

  

  

  

Maandag 3 februari

Vandaag ga ik er weer op uit, ik wil kijken of de papegaaien nog bij 1000 steps zitten. Dit keer gaat mijn camera mee. En ik heb geluk, ze zijn er nog, wat leuk zijn ze echt een stelletje is het. Bij het Gotomeer lukt het om wat plaatjes te schieten van een flamingo die druk doende is om zijn kostje bij elkaar te scharrelen. In Rincon zie ik een boom die met prachtige rode bloemen getooid is. Ik besluit om via Seru Largu terug te rijden. Ik ga even kijken of de wilde passiebloem nog bloeit, ja ook hier geluk, mooi. Als ik via de weg terug rijd waar de Kibrahcha staat (die helaas nog niet bloeit) wel zie ik een parkietje zitten bovenop een cactus, hij doet zich tegoed aan de vruchten van deze Datu of Yatu cactus. Ik heb vandaag leuke plaatjes kunnen schieten.

  

  

  

  

  

 

Dinsdag 4 februari

Vandaag een kort werkdagje, Dividesk.

Woensdag 5 februari

Ik heb een eilandtour ik zou eerst zelf rijden maar de groep is groter geworden 15 personen passen niet in de kleine bus. We gaan met een grote bus en Allen rijdt en dat is altijd leuk!

Donderdag 6 februari

Het is een drukke tijd dit cruise seizoen. Ik heb een Higlights of Bonaire tour, dat wil zeggen noord en zuid. Ik besluit om mee te doen aan een fotowedstrijd via a plastic free Bonaire 8 photos to be selected to represent Bonaire along the waterfront. Follow A Plastic Free Bonaire for more information. Ik heb een aantal foto’s ingestuurd maar ik heb er niets meer van gehoord.

Vrijdag 7 februari

Een privé tourtje met 3 gasten, waarvan 1 echtpaar uit Duitsland en een dame uit Argentinië (zij sprak zeer slecht Engels). Wat meer vermoeiend voor mij, Duits en Engels spreken en ondertussen de bus rijden. Als we bij Seru Largu zijn zie ik er een cypers katje rondlopen, ze mauwt heel klaaglijk en ze is brood en brood mager. Ik vul een bekertje met zoet water voor haar, ze heeft ontzettende dorst. Als ik later die middag thuis ben zit het me helemaal niet lekker. Met alleen water gaat ze het niet redden ze zag er uit alsof ze het niet lang meer zou volhouden. We gaan naar de winkel en ik koop een paar blikjes kattenvoer. Volgens Richard is de kat allang weg, maar hij heeft geen gelijk. Als we bij Seru Largu aangekomen zijn en ik haar een paar keer roep, komt ze gelijk. En ze heeft echt zo’n honger ze valt aan op het blikje. Ik ga met een beter gevoel naar huis. Die avond gaan we naar Mark en Helen, ze zijn pas verhuisd ze hadden ons uitgenodigd om een hapje te komen eten. Ze wonen mooi, heerlijk zo op de wind, we waaien bijna van het balkon af. Het drankje doen we buiten en voor het eten verhuizen we naar binnen. We worden verwend, er is heerlijk gekookt met verse groenten en varkenshaas in een korst van maanzaad. De maaltijd wordt afgesloten met een lekker stukje ambachtelijk gemaakt ijs…. Jammie. Een heel gezellige avond dat was het zeker.

Zaterdag 8 februari

Vandaag staat er een wandeling gepland op Klein Bonaire, met de wandelclub. We worden al bijtijds verwacht bij de jachthaven, we zijn om 07:45 present. Met een boot van Stinapa die overigens best heel hard kan varen, worden we afgezet bij Klein Bonaire.

  

Dan begint de wandeling, paden zijn er hier eigenlijk niet. We moeten lopen over hele scherpe stukken koraal en los liggende dode stukken koraal. Het is de bedoeling om een ronde aan de buitenzijde van Klein Bonaire te lopen (totaal 11,2 km). Het tempo zit er goed in, ik heb haast geen tijd om foto’s te maken.

   

  

Wij gaan wat langzamer en we lopen achterin de groep. Het lopen valt echt niet mee, een scherpe en puntige koraal kustlijn. Als we 3 km gelopen hebben en ik een keer achterom kijk naar Richard terwijl ik loop gaat het mis. Ik val voorover met mijn hoofd op het koraal. 

En het koraal zag er zo ongeveer uit, geen lekker zacht kussentje.😌

Wat een rare gewaarwording, je voelt dat je gaat vallen maar je kunt er niets meer aan veranderen en in een soort van slow motion val je dan. Gelijk werd er aan me gevraagd of het ging, ik blijf even zitten met opgetrokken knieën en mijn hoofd er tussen. Toen zei iemand, je bloedt, ja dat klopte er lag een klein plasje bloed op de grond. Er zat een sneetje boven mijn wenkbrauw, ik ben erg blij dat ik mijn zonnebril op had, (die zonnebril was helaas wel kapot) die heeft de grootste klap denk ik opgevangen. Ik vroeg om een handdoek zodat ik het wondje dicht kon drukken, gelukkig had iemand een wegwerp washand bij zich, die heb ik er stevig op gedrukt, het bloeden stopte snel. En ik kreeg ook wat water aangeboden. Ik kon zelf niet zien wat de schade aan mijn hoofd was, het bleek gelukkig erg mee te vallen het was een klein sneetje. Er is in de wandelgroep een oud arts die meeloopt die er even naar gekeken heeft, het zou misschien even geplakt moeten worden omdat het wat open staat. Ik stelde voor om er een zwaluwstaartje op te doen, met een stuk pleister is er een zwaluwstaart geknipt en deze is erop geplakt , de boel zat weer bij elkaar. De camera die ik ook droeg was wonder boven wonder niet kapot, daar was ik ook nog bezorgd over. Mijn knie was wat geschaafd en er kwam een mooi dik ei onder, gelukkig ben ik niet midden op mijn knieschijf gevallen. Her en der zaten wat wel kleine schaafwondjes maar ik heb reuze geluk gehad en niets gebroken. Er is aan me gevraagd of ik terug wilde naar het strand of door wilde lopen. Teruglopen zou kunnen maar, dan zouden we 3 uur op het strand moeten zitten. Ik heb besloten om de tocht uit te lopen, onderweg heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk alles te bewegen, de knie met de schaaf en de elle boog. Foto’s heb ik niet meer gemaakt, het interesseerde me geen biet meer. Richard heeft nog wel wat mooie foto's gemaakt onderweg.

  

  

  

Het was een erg zware tocht en ik was ook een beetje bang geworden om nog een keer te vallen. Ook was het erg warm… de zon brandde enorm, halverwege dacht ik…. Ik had misschien toch beter terug kunnen lopen. Maar uiteindelijk kwamen we weer terug op het strand en ik was blij toe. Gedurende de tocht kreeg ik behoorlijk last van mijn rug, (misschien toch wat spiertjes verkrampt door het vallen?). Ons plan was oorspronkelijk om na de wandeltocht gelijk boodschappen te doen. Dat plan hebben we bijgesteld, ik wilde alleen nog maar naar huis. Thuis gekomen heb ik een groot glas frisdrank gedronken, en ben onder de douche gesprongen met zeep heb ik alle schaafwondjes goed schoongeboend, geen pretje maar het moest wel even. Een paar pijnstillers geslikt en toen ging het wel weer, nee voorlopig ga ik even niet meer wandelen…

Ik zou deze tocht beslist niet nog een keer lopen, ik vond het ook niet zo bijzonder qua natuur en wandeling, maar goed smaken verschillen. Op zondag (morgen dus)  zou ik voor het eerst met de boot mee gaan om te werken/toeren, 2 toers die dag! Het is echt niet leuk, maar ik kan nu even niet zwemmen. Het sneetje zit ook net op een onhandige plek in de buurt van waar de duikbril zit. Ik app dat ik wel wil komen werken (alhoewel ik me helemaal niet toppie voelde, ik vond het niet kunnen om de mensen zo kort voor zondag voor het blok te zetten) maar dat ik nu even niet kan snorkelen. Een tijdje later krijg ik bericht, dat ik niet hoef komen te werken omdat je echt wel mee het water in moet om te snorkelen met de gasten en dat ze het opgelost hebben. Stiekem ben ik erg blij mee, dat ik niet hoef te werken, dan kan ik even wat herstellen. Later die avond krijg ik een mailtje van de dokter van de wandelclub, of ik een tetanus booster gehaald heb… nee dus. Dat gaan we morgen dan nog maar even doen. Die avond ga ik toch nog even naar Seru Largu, poes is er weer, en ze heeft nog steeds heel erg honger! Ik blij dat ik haar gevoerd heb.

Zondag 9 februari

Even naar de huisartsenpost, het tetanus spuitje is zo gezet. Top, een vakkundige verpleegkundige, geen spierpijn of niks heb ik ervan en ik ben weer voor 10 jaar klaar. Dit spuitje zou later nog heel goed van pas komen …… Ik heb inmiddels Kakelvers geapt en gevraagd of ze het poesje willen vangen en mij willen laten weten of het gelukt is. Want volgens mij is dit katje niet wild, ik kan haar aaien. Om 18.30 heb ik nog niets gehoord of ze gevangen is. Als ik er navraag naar doe vertellen ze dat ze wel bij Seru Largu zijn geweest maar dat ze haar niet gezien hebben. Voer hadden ze niet achter gelaten alleen wat water. Dát vond ik niet kunnen, dus ben ik naar Warehouse gereden omdat alle andere winkels bij ons in de buurt dicht waren het was immers zondag, bij Warehouse heb ik weer kattenvoer gekocht. Inmiddels was het al bijna donker toen ik bij Seru Largu aankwam, maar poes zat te wachten en ze was zo blij met mij (en met het voer)😋 .

Maandag 10 februari

Vandaag heb ik een tour met gasten van de Aida, in het Duits… voordat ik vertrek heb ik een beetje hoofdpijn en ik zie er niet uit. Bont en blauw en met een lelijke pleister. één van mijn gids collega's stuur met later nog een heel grappig apje...Heb je de toer goed kunnen afmaken? Je moet maar niet meer aan kick boxen doen is geen sport voor meisjes. 🤣 ik moest er wel om lachen. Het tourtje gaat overigens wel goed Die avond heb ik met de mensen van Kakelvers afgesproken dat we beiden naar Seru Largu gaan en het poesje gaan proberen te vangen. Als ik aankom is de meneer van Kakelvers ook gearriveerd, ik roep poes en ze komt, blij met het eten wat ik voor haar heb, maar ze is wel erg bang voor de grote meneer. Het lukt me om haar in handen te krijgen, maar in het vervoer kooitje, daar krijg ik haar met geen mogelijkheid in. Ze ontsnapt, en meneer van Kakelvers vertrekt en laat het vervoerskooitje (wat behoorlijk naar kattenpis ruikt) achter bij mij. Ik krijg haar op een gegeven moment wel in handen, maar het lukt me niet om haar in dat kooitje te krijgen. Ze is zo bang…. ze krabt me en ook heb ik diverse bijtwonden op mijn onderarm, gevangen is ze niet. Ik vertrek onverrichter zake naar huis (erg blij met de tetanus spuit), thuis aangekomen ga ik direct de wonden uitwassen met zeep. Daarna Detol erop en Betadine, ik weet dat bijtwonden heel snel kunnen infecteren omdat het diepe kleine wondjes zijn en een bek van een kat echt smerig is. Mmmm niet zo mooi, ik was al niet moeder mooiste, het wordt er niet beter van pfft. Die nacht houd ik de wondjes vochtig (met een natte washand) zodat eventueel vuil eruit kan.

Dinsdag 11 februari

Vandaag moet ik werken, maar voordat ik aan het werk ga heb ik nog even wat tijd….Het kattenverhaal laat me niet los, ondanks dat ik flink onder de krassen en beten zit neem ik dit de poes niet kwalijk. Zij kon er ook niets aan doen ze was, zeer begrijpelijk erg bang. Ik neem contact op met Petra (ik ken haar van het koor), ze werkt bij het dierenasiel en ik vraag haar of ze ook vangkooien hebben.

Daar kun je voer inleggen en als de kat er dan inloopt valt de deur naar dicht. Beter voor de kat en beter voor de mens. Petra verwijst me door naar Tineke Looman, ik neem contact op met haar. Ze vraagt of ik nog foto’s heb gemaakt van de poes, jazeker heb ik dat, ik stuur ze door.

 

Fijn zij gaan het verder oppakken, ik heb hier een goed gevoel bij. En dat blijkt te kloppen, die avond hoor ik heel leuk nieuws, de poes die Saartje heet is gevangen. Iemand van de stichting die haar zou gaan vangen had haar op de foto’s herkend!  Ze was al 7 weken vermist, de eigenaresse was meegegaan met het vangen, ze was heel erg blij. En ik ook, Saartje is weer thuis, ze was sinds 1e kerstdag vermist.  Nu kan ze weer langzaam bijkomen van al haar avonturen eind goed al goed.

Woensdag 12 februari

Vandaag rijd ik weer een tourtje met de kleine bus, 4 Nederlandse gasten en 2 gasten uit Canada. Ik doe het meeste in het Nederlands en vertaal af en toe wat in het Engels.

Donderdag 13 februari

Een Dividesk tourtje dus niet snorkelen. Dat zou ook nog niet kunnen want de pleister zit nog mooi en ik laat hem zo lang mogelijk zitten dan kan het wondje mooi helen.

Vrijdag 14 februari

Happy Valentines day iedereen,  het is voor mij net als voor heel mensen een gewone werkdag, ik heb Divi dienst. Een update van de Nikon heb ik trouwens ook nog steeds niet… Hij is nog steeds  “onderweg” in Amerika en nog niet aangekomen bij het reparatie centrum…. Ik hoop echt dat hij nog een keer gaat aankomen.

In mijn volgende blog… ik snorkel eindelijk weer een keer het is een rustig weekje en we hebben een leuk vooruitzicht